Wětřik kitl zymski z hole drěje,

wšitko zelene so z role směje,

słónco honi strachoty a stony,

rěka radosć pušći, z lodom spjatu,

z juskom přez kraj jutrowne du zwony

– Serbja, přimajće so gratu!

Jandźel kwětki rozsywa na dorny,

dupjeć fifolak sej pyta čorny,

baćon wróćił so na swoju chěžku,

hola črjódku wita šćebjetatu,

łastojčka sej sćele w lońšim hněžku

– Serbja, přimajće so gratu!

Štomy z družčej pychu wšě so třasu,

zemi dźije so wo wulkim kwasu.

Wšitko radosćow sej statok staja,

pěseń spěwa sebi juskotatu.

Zbožo njebjesa na zemju saja

– Serbja, přimajće so gratu!

Serbja, nalěćo je přićahnyło,

je nam sylzu zrudnych časow zmyło.

Bóh, kiž z mócnej ruku wšitkich škita,

wumóžił nam zemju, w putach spjatu;

rjeńše ranjo Łužicomaj swita

– Serbja, přimajće so gratu!

Serbja, čińće wšitcy Božu wolu!

Kiž wy dźěłaće nam z płuhom rolu,

dźěłaće nam z płatom, z drjewom,

z kožu,

wužiće nam młodosć njewin’watu,

wułožujeće nam kaznju Božu:

Serbja, přimajće so gratu!

Hajće mjeno serbowskeho rodu,

zemju škitajće před wšitkej škodu!

Z nalěća njech Serb móc młodu bjerje!