Na łužiskich jutrownych wikach zetkawaš zwjetša ludowych wuměłcow, kotřiž jejka wuměłsce pyša. Tu a tam na wsach pak mamy tež ludźi, kiž dopokazuja swoju­ wušiknosć při debjenju jejkow. Jedna z nich je Adelheid Pjacyna z Konjec. W dojutrownym času syda wona přewšo rady w swojej komorce w pincy domskeho, zo by jejka wóskowała. Tam přińdźe k měrej a móže wodychnyć. Často­ přichadźeja tež zajimcy, zo bychu z njej zhromadnje pisane debjenki zhotowili. „Chcu jim techniku spřistupnić a dale dać“, mać třoch dźěći rozkładuje. Tež lóštna zhromadnosć so jej lubi. „Cyłe lěto so na tónle wosebity čas wjeselu“, wona wuzběhnje. Tak přebywachu pola Pjacec w Konjecach hižo Američenjo runje tak kaž přećeljo z bliskeje wokoliny. Tež wnučki z Berlina abo Drježdźan su so na wóskowanju wuspytali a při tym swoje­ wjeselo měli.