Hač rožka, pšeńca abo ječmjeń, na polach je žito lětsa derje zrawiło. Mjeztym su ratarjo hižo nazymski wusyw dokónčili. Jenož derje, zo žnějachu syčomłóćawy zrałe zorno. „Předstajće sej raz, kak su za čas wašich pradźědow a prawowkow, žito žnjeli!“, praji naša rjadowniska wučerka, a pokaza nam stary, trochu zapróšeny ratarski grat. „Chcemy zhromadnje wo tym powědać a sej při tym družiny žita zbližić.“ Wuknjechmy, zo wobsteji jednotliwa rostlina z kłóski, ze stwjelca, ze sučka, z łopjenow a korjenjow. Z muki rožki pjeku nam pjekarjo słódny chlěb. Z muki pšeńcy móžeš nudle dźěłać, a z ječmjenja wari piwarc piwo. Tak daloko, wšo derje. Kak pak sej nětko rozdźěle žita spomjatkować? „J e č m j e ń“, ma dołhe kochty, kaž włosy. Kochty „rožki“ skoča horje kaž našej ruce, hdyž do powětra skočimy, tak su krótše, stejate. A „pšeńca“, nima žane kochty. Tak móžemy klětu družiny žita rozeznawać, hdyž zaso na polach rostu. Kaž wulke husańcy běchu syčomłóćawy na polach po puću a tykachu wšo do swojich brjuchow, doniž njebě wšitko domchowane. „Něhdy“, praji wučerka, „su ludźo wšo z ruku dźěłali.