Foto: Lydija ŠołćinaPřekwapjenku dožiwili su tež w pěstowarni „Chróšćan kołća“ jako wopyta jich 6. decembra swjaty Mikławš. Hižo do toho sej dźěći mjez sobu powědachu, što bě jim swj. Mikławš doma do škórnička tyknył. „Hač drje tež do pěstowarnje přińdźe?“, so prašachu. Tež někotři wobydlerjo z Domu „swj. Ludmile“ su so ze swojimi hla­dar­kami přidružili, zo bychu swjateho Mikław­ša witali. Pěstowarnju sej wobhladać a dźěći tu dožiwić je jich jara zwjeseliło. Wšako maja zwiski k dźěćom a z nimi tež swjedźenje abo zaběru přewjeduja. Tak powita wjednica „Chróšćan kołća“ Kerstin Šołćina wosadneho fararja Měrćina Deleńka, wobydlerjow starownje a jich hladarki, kaž tež naše dźěći a kubłarjow. Wšitcy zhomadnje zanjesechu spěwaj „Prěnju swěčku zaswěću“ a „Mikławš, swjaty biskopje“. Knjez farar Deleńk zwoblěka so před nami kaž jako swj. Mikławš a rozłoži na zajimawe wašnje kóždy jednotliwy dźěl drasty. Dźěći jeho z wulkimi wočemi sćěhowachu. Jako swj. Mikławš powědaše knjez farar stawiznu wo swójbje, kotraž měješe tři holcy, a jim bě mać zemrěła.