Hórčan Měrćin Domaška ze samodźěłanym mjedom a słódnymi płodami rady slědne huby zapleńča
„... wšitko zynči, brunči – woblětuje štom. Potom spěšnje zaso dom – tam pčołar hlada za prawom ...“ čitamy w basni „Nalětnje začuća“ čłonki Róžeńčanskeho kružka pisacych Katy Domašcyneje. Zo je wona loni 40 rjadkow rjaneje basnje napisała, k tomu drje pohnu ju dźěło mandźelskeho Měrćina.
Dźensa 69lětnemu Hórčanej wšak je, stare a zdźěla hižo njeznate sadowcy zachować runje tak wažne kaž njesprócniwa zaběra, pčołki plahować. Woboje wobhladuje jako njedźělomny cyłk. Wróćo zhladujo dopomina so rady na čas, jako je nanej maćerje, swojemu dźědej Mikławšej Hejdušce, znatemu sadarjej, hižo jako dwanaćelětny pomhał na wulkej sadowej zahrodźe štomy wobrězować. Na žnjach njeje so bojał stać na pjatnatej štelce wysokeho rěbla.
