Fotomontaža: SN/Hanka Šěnec„Jipi, juchhej!“ Takle juska mała Ema po Młynkec zahrodźe. „Sym tak zbožowna!“ Nadobo Ema stejo wostanje, so cyle hłuboko dele schili a so do trawy čapnje. „Wěš ty, čehodla so tak wjeselu, luba Julie?“ Při tym zběhnje Ema wulke łopjeno rostliny pócćiwki (Ochsenzunge) dowysoka, pod kotrymž sedźi šlink z wosebje rjanej chěžku. Ema je ju ze žołtej a oranžowej barbu pomolowała. Tej barbje ma wosebje rady. Wona a Julie stej dobrej přećelce. Julie bydli pod łopjenom wulkeje rostliny, kotraž steji hnydom za drjewjanymi wrótkami do zahrodki. Hdyž Ema z pěstowarnje přińdźe, najprjedy za njej pohlada. A potom jej wšitko powěda, što je dožiwiła.
Dźensa pak njemóže změrom sedźeć. „Julie!“, Ema woła, „jutře póńdu prěni króć do šule. Chcu z mamu hišće tortu pjec. Hmmm.“ Spěšnje běži do kuchnje. „Mama, sy hižo za tortu truskalcy šćipała?“ Ema skoči k maćerce, kotraž jej po włosach majka. „Ema, sym cyłe hrjadki truskalcow na zahrodźe přešła, njejsym pak ani jeničku truskalcu wjac namakała. Nochcemy tortu ze slowkami pjec?“ Ema zblědnje.