Neonila, Nadyja, Mychailo, Olena a Jaroslaw chcedźa so zaso do Ukrainy nawróćić – hdy, to dotal njewědźa

Po wšej Łužicy je tuchwilne połoženje w Ukrainje wulku zwólniwosć pomhać wuwabiła. Tež w Serbach su mnohe swójby, kotrež su z Ukrainy do Němskeje ­ćeknjenym, předewšěm žonam, dźěćom a młodostnym schow poskićili. Wone bydla nětko w Šunowje, Haslowje, Boranecach, Wotrowje, Smjerdźacej, Lejnje, Kulowje, zo bychmy jenož někotre mjenowali. Tež w Radworju přebywaja mjeztym hižo dlěje hač měsac ćěkancy we wjacorych serbskich swójbach. Prěnje kroki integracije su hižo sčinjene. Znajmjeńša to začuwaš, hdyž słyšiš pola Nukec čiłu bjesadu. Spočatnje sedźa na konopeju před šěrokim woknom z widom na sportnišćo wowka Neonila Šabanowa, jeje dźowka Nadyja Šabanowa a syn Nadyje Mychailo Petrenko. Pozdźišo přidružitaj so hišće dźowka Olena Petrenko a kuzenk młodostneju Jaroslaw Baranov. Někajke wobmyslenja, z redaktorku bjesadować, woni nimaja. Nawopak, wote­wru mi swoju wutrobu a powědaja wo tym, što su dožiwili, što jim pobrachuje a što sej do přichoda přeja.

Wědźa, zo Serbja su