N a spočatku našeje rozprawy chcemy wam zdźělić, zo su sej naši starši zhromadne sportowanje cyle hinak předstajili. Što z tym měnimy, Wam hišće přeradźimy.

Móžemy wam rjec, zo běše to horce popołdnjo. Nic jenož po wjedrje, ale tež při wubědźowanju. Startowachmy popołdnju ze zhromadnej swačinu. Na wuběr

mě­ja­chmy słódny Zelnakec cokorowy tykanc, samo­pjećene mufinsy a čerstwy čaj. Naši starši popřachu sej dobru šalku kofeja. Jako woměrje dokusachmy, so wšitcy hižo na turněr wjeselachmy. Wosebita pře­kwapjenka bě, zo wopyta nas serbski sportowc-triatlet Beno Šołta, kiž nas jako sudnik wubědźowanja přewodźeše. Z nim postajichmy mustwa a rozličichmy šulerjow a staršich. Tři mu­stwa, z wosebitymi mjenami, na kóncu wulosowachmy. Tak rěkachmy: „Wušikne wjewjerčki“, „Lesće liški“ a „Stare zajacy“.

Do prěnjeho zahwizdanja dyrbjachmy so sćoplić, zo

njebychmy naše myški a kosće zranili. Ruce kružić, noze přićahować a ćěło tam a sem pohibować běchu naše

wo­ćo­plen­ske komanda. Někotre mjeńšiny pozdźišo