... to sy posłownje wopušćeny. Wšako su hinaše wjedro wěsćili, hač je potom na kóncu było. Z tym njedawno tež knjez Paška a knjez Donat ličiłoj njejstaj, jako staj cyle spontanje hladajo na krasne oktoberske wjedro naš

prěni pućowanski dźeń planowałoj. Sowa Zala njesmědźeše wězo falować a je z nami sobu pućowała. Rano znajmjeńša při suchim wjedrje na směr Wěteńca startowachmy. Po puću potom miholenje, tola někak bě to prawe pućowanske wjedro. Znaj­mjeńša so wotrašić dali njejsmy. Na hraj­ka­nišću we Wěteńcy dachmy sej snědań zesłodźeć a po krótkim duelu wo pokal ko­pańcya z tróšku wjace wě­třikom, kotryž je nam wokoło wuši hwiz­dał, a po zbě­ranju nazymskich łopje­now za krasny rjećaz, rěkaše dale do Wudworja. Na tamnišim zahrodnistwje nas hižo

knjeni Lochowa ze słó­dnym lodom wočakowaše. A bychmy prajili, kaž ze swjatym Pětrom dorěčane. Wšako poća so słónco za mróčelemi wudra­pać a nas w krasnym oktoberskim šaće wohrěwać. Ćim lochšo je so potom domoj nóž­kowało. To běše zawěrno cyle wosebite wjedrowske pućowanje.

šulerjo 1.lětnika Serbskeje zakładneje šule „Šula Ćišinskeho“