wudospołnjeć. A tak mudrosće wučenych, zrozumliwje sformulowane, do ludu słać. Samo na sebi hodźi so to z kóždejžkuli messengerowej słužbu kombinować. „Ně, ně a hišće raz ně!“ społnomócnjena na swojich zastarskich nahladach wobstawa.

Njejapcy pak jej diskusija w instituće do myslow přińdźe. Tam su dźěłowe městna za wulkej škleńcu „městno pod słóncom“ mjenowali. A něchtó bě wumóžacu mysličku zrodźił: Sobudźěłacy techniki a zarjadnistwa dyrbja wšědnje na swojim dźěłowym městnje być. „Njech woni do běrowow za škleńčanej fasadu zaćahnu! Potom móža wědomostnicy woměrje swój stary škórń dale pěstować“, dr. dr. No-Chcu Widźeć-Być architektej wuslědk woneho rozjimanja přišepta. „To zda so mi jara zhniły kompromis“, rjekny Bohuwěr Kastletwarc. Přetož tak chětře so wón njetuli. Wšako nochce ničo snadnišeho, hač serbskej wědomosći k transparency dopomhać. Znajmjeńša wotwonka. A poněčim zamó społnomócnjenej wutrobu za to zhrěć, zo so wona, a z tym cyły institut, předstawy wo Starej póstowni jako woborny hród serbskeje wědomosće wzda. Tam su składy archiwa lěpje zaměstnjene.