Radworske hrajkanišćo je jara woblubowane – mjez dźěćimi a staršimi

Jónu wotkryte, ma hrajkanišćo za dźěćo runjewon dźiwotwornu přićahliwosć, wšako je to rum, w kotrymž móže wone tež woprawdźe „cyle dźěćo“ być. Hač na čumpjelach abo na suwadle, na krosnowanskich naprawach abo sej w pěsku hrajkajo: Za dźěćo je hrajkanišćo městno dožiwjenja a dyrdomdeja. So dźiwje hibać a z ćěłom eksperimentować, swoje mocy měrić, swoju wušiknosć wuspytać, swoju fantaziju na nowe šćežki pósłać – to, a hišće wjele wjace, je tu móžne. To najrjeńše při tym: Staršej njeswaritaj, womazaš-li sej swoje drasty. Nimo toho pak ma hrajkanišćo tež wažnu socialnu funkciju – wšako hrajka so najlěpje w inspirěrowacej towaršnosći. Nic pak wuwzaćnje za dźěći – tež za staršich je wone městno zetkawanja a zhromadnosće.