„Serbšćina je moja maćeršćina a němčina je mi tohorunja wažna.“ Takle wopisuje Lukas Čórlich swój poměr k rěčomaj, kotrejž wšědnje nałožuje. Wón chodźi do 12. lětnika Wojerowskeho Lessingoweho gymnazija. Do toho je wón Ralbičansku Serbsku wyšu šulu z realnym wotzamknjenjom zakónčił. Lětsa chce nětko maturować. Rady wobdźěla so na cyłodnjowskim poskitku serbšćiny, kotruž zajimcam na Lessingowym gymnaziju wot 7. do 12. lětnika podawaja. Jako dwanatkar je wón tam jenički wobdźělnik. Tuž jeho wučerka Lubina Kühnowa wosebje spěchuje. Wšako chce so wón stać ze serbskorěčnym hudźbnym pedagogom.
„Serbskorěčnosć za mnje woznamjenja, zo hudźbu přichodnje serbsce wuwučuju“, Lukas Čórlich rozjasnja. Jemu je wažne swoju maćeršćinu žiwje dale dawać, přetož „wona je identita“. 18lětny hudźi na wjacorych instrumentach a chce pozdźišo šulerjow wo rjanosći kompozicijow wot Mahlera hač k Mozartej přeswědčić a jich za serbske spěwne herbstwo zahorić. Přidatnu prócu, kotraž je trěbna, zo by w studiju nadźěłanu wědu tež serbsce posrědkować móhł, chce wón rady na so wzać.
