Wšu zwjazkowu zahrodnu přehladku (BUGA) w Braniborskej sej lětsa na jeničkim dnju wobhladać njeje prosće móžno. Wopytowar ma sej znajmjeńša dwaj dnjej za to­ zaplanować, wšako dyrbi so k cyłkownje pjeć wšelakim městnosćam podłu rěki Habole podać – do Brandenburga, do Premnitza, do Rathenowa, do Stöllna a do Havelberga. Na kóncu je kóžde wustajenišćo wosebite dožiwjenje, swědčace wo fantaziji kaž tež wo prócy a pilnosći zarjadowarjow.

Wosrjedź města zapołožena je zahrodna přehladka w Brandenburgu. Wot wulkeho parkowanišća přińdźeš po zdźěla nowych mostach k přistawej, wokoło kotrehož je přehladka natwa­rjena. We wulkim parku su cyłkownje 33 temowych­ zahrodow připrawili. Wustajenišća w formje stilizowanych łódźow w něhdyšej łódźnicy wěnuja so z wjele fantaziju wšelakim temam. Tam na přikład zhoniš, kak dekoratiwne móže stare drjewo w zahrodce skutkować, je-li wotpowědnje wobdźěłane, abo kak fantazi­jepołnje hodźa so betonowe elementy zasadźić.

Pola kuratorki Christiny Kliemoweje w Choćebuskim Serbskim muzeju

Na wulkim blidźe rozpołožene leža wšelake materialije, tež wobrazy serbskeho molerja Jana Buka. Cyła dźěłowa rumnosć z kamorami, natykanymi z kašćikami, z plakatami na sćěnje a z wulkim regalom – dźělčka wobrazoweho archiwa – wuprudźa wěstu hektisku atmosferu. Jenož wobraz delnjoserbskeho prócowarja Mata Kosyka na jednej sćěnje wisajo spožča ći wokomik wodychnjenja a dopomnjeća. „Haj na njón rady hladam. Česću sej skutkowanje Mata Kosyka na dobro delnjoserbskeje literatury. Wón je mi takrjec z přikładom“, praji 53lětna kuratorka Choćebuskeho Serbskeho muzeja Christina Kliemowa. W swojej dźěłowej stwě přihotuje wona runje přehladku wo tworjenju molerja Jana Buka. „Naš muzej je tele wobrazy pola njeho w Njebjelčicach z pomocu Domowiny nakupił a někotre sej wupožčił. Chcemy Jana Buka a jeho wuměłske skutkowanje paralelnje k wustajeńcy ,Satkula‘ Karla Vouka stajić a jeho tak počesćić.“

Rozmołwa z redaktorku almanacha „Podstupimske pśinoski k Sorabistice“

Hižo někotre lěta wuchadźa almanach „Podstupimske pśinoski k Sorabistice“, kotryž wudawataj dr. Madlena Norbergowa a prof. dr. Peter Kosta. Delnjoserbowka z Choćebuza je zdobom čestnohamtska hłowna redaktorka. Alfons Wićaz je so z njej rozmołwjał.

Waš almanach njeje serbskej zjawnosći w Hornjej Łužicy hišće tak znaty. Hdy bu wón prěni króć wudaty?

M. Norbergowa: Smój jón z prof. dr. Peterom Kostu załožiłoj, jako smój zdobom załožiłoj na Podstupimskej uniwersiće dalokostudij delnjoserbšćiny. To bě 1989. Pozdźišo so rozsudźichmoj, něšto trajneho we wobłuku uniwersity wuwiwać. Podstupimska bě wšak w Braniborskej jenička sorabistiku podpěrowaca uniwersita. Tak nasta tež ideja, wědomostnu seriju załožić. Pomjenowachmoj ju „Podstupimske pśinoski k Sorabistice“ a chcychmoj na to pokazać, zo so tuta uniwersita wo sorabistiku stara. Dalokostudij drje wjace njeje, ale naša serija dale wobsteji. Uniwersita a jeje nakładnistwo ju jara podpěrujetej.

Mysle ke knize serbskeho wandrowskeho­

Něhdźe před měsacomaj wuńdźe w nakładnistwje Bastei Lübbe kniha Franca Čornaka. Awtobiografisce wopisuje młody Serb z Chrósćic swoje dožiwjenja jako wandrowski na 221 stronach pod titulom „Franz im Glück – Meine Wander­jahre auf der Walz“. Stawizna to pachoła, kiž sej tři lěta swět wotkrywa, při čimž rjemjeslnisce a čłowjesce zrawi a žiwjensku změnu dožiwja.

Něchtóžkuli so snano praša, čehodla njeje kniha w serbskej rěči wušła. Wona nasta na nastork němskeho žurnalista Rainera Schäfera, kiž je zdobom koawtor. Wón njeje so jenož do stawizny wandrowstwa, ale tež do wašnja serbskeho, katolskeho młodźenca z wuchodneje Němskeje zalubował. Wšako so tele aspekty na wšelakich městnach zas a zaso zapletuja.