Zakładny kamjeń połoženy
Kónc žnjenca 1947 woswjeći po zakazu nacijow 1937 wožiwjena Maćica Serbska swoje 100. narodniny. Wjeršk jubileja bě swjatočne połoženje zakładneho kamjenja 24. awgusta za nowy Serbski dom při Póstowym naměsće, kotryž měješe na městnje kónc wójny zničeneje Lessingoweje šule nastać. Dźěłowe brigady Serbskeje młodźiny – prěnja bě Serbskopazličanska – běchu w dobrowólnym njepłaćenym dźěle za to rozpadanki bywšeje Lessingoweje šule zrumowali a wotwjezli.
24. žnjenca 1947 zhromadźichu so Serbja na nowym twarnišću. Tehdyši předsyda Maćicy Serbskeje, 62lětny slawist a wědomostny bibliotekar dr. Jan Wjacsławk, porěča runje tak kaž prěni předsyda Domowiny, jeje sobuzałožer 1912 Arnošt Bart-Brězynčanski a tehdyši předsyda Serbskeje młodźiny Jurij Brězan. Prof. dr. Ota Wićaz rysowaše stawizny stareho Serbskeho domu na Lawskich hrjebjach. Wšitcy rěčnicy dźakowachu so Čerwjenej armeji za wuswobodźenje wot nacistiskeho nadknjejstwa. W nadawku Sowjetskeje wojerskeje administracije wupraji podpołkownik Fermatowič dobre přeća za natwar a wužiwanje noweho Serbskeho domu.
Znaty a njeznaćiši Jurij Winar
Chórowy spěwnik wušoł
Z literarnej dźěłarničku pokročowali
Michał Kokla
Pjeć wustupow w Strakonicach
„Emocionalne krosnowanje po horach a dołhach“
Budyšin (SN/bn). Dwójce bě dešć koncertej zadźěwał, z třećim pospytom pak so wustup spěwytwórca Rokotak na Kulturnej zahrodźe Serbskeho ludoweho ansambla wuspěšnje zešlachći. „Čakać a wjedro wobkedźbować bě kaž emocionalne krosnowanje po horach a dołhach, koncertaj krótkodobnje wotprajić dyrbjeć bě přewšo ćežko. Ćim bóle so wjeselu, zo móžu swoje spěwy skónčnje tu předstajić“, gitarist a spěwar spočatnje něhdźe 40 wopytowarjow – na kóncu bě jich něhdźe 70 – wčera wječor pod Budyskej Röhrscheidtowej baštu powita.
Wjace hač proste frazy
„Jazz je moje žiwjenje“
Budyšin (CRM/SN). Jazzowu hudźbu na dwojimaj pišćelomaj – dožiwjenje to połne ekstremnych začućow, kotrež poskići so minjenu njedźelu popołdnju w rjedźe Łužiskeho hudźbneho lěća, zarjadowaneho wot Budyskeho kulturneho zarjada. W kopaće połnej cyrkwi w Chróstawje pola Šěrachowa, znatej přez jeničke Silbermannowe pišćele we Łužicy, móžeše Budyski kulturnik Andreas Hennig wšón rozradowany pišćelerku Barbaru Dennerlein wutrobnje witać – němsce kaž tež serbsce. Jeje fanojo mjenuja ju „Grand Lady of Organ“. Tutón titul njezwudoby sej wona jako snadź wusahowaca interpretka klasiskeje pišćeloweje literatury na klasiskich pišćelach, ale jako jazzowa organistka, kotraž njepředstaja jenož swójske kompozicije w stilu jazza, ale tež swójske improwizacije – potajkim runje z hłowy nastate, nihdźe njenapisane tematiske twórby. Njekonwencionelne změny harmonijow a takta kaž tež spěšne tempi su přiznamjenja jeje tworjenja. Tak ma wulku fanowu swójbu nic jenož w Němskej a Europje, ale přeprošuja ju tohorunja do New Yorka a druhdźe.
