Nastawk wo serbskich hońtwjerjach je bywšeho wučerja Pawoła Rotu pohnuł, wo serbskich zapřijećach hońtwjerjenja rozmyslować. Zhromadnje z nim wěnujemy so tejle zajimawej naležnosći: dźensa mjez druhim konkretnym zapřijećam wokoło zwěriny.
Starosć hajnikow-lěsnikow
Byrnjež jelenje, dańki, sorny, hłucharje (Auerwild) abo druha zwěrina druhdy štomy wobhrymzali abo pupki wothrymzali (abäsen, abprossen), štož hajnicy-lěsnicy z prawom zawěrno rady nimaja, woni tole po mojim zdaću runje tak nadhódnoća. Wšako mamy w našich lěsach tež po 150 lětach bjez rubježneho wjelčeho pasma wjele, snano dosć rjaneho drjewa. Wjelk tuž woprawdźe žadyn wuznam za runowahu we wobstatku zwěriny a ani prawo sydlenja w husće wobydlenej Němskej nima. Bjez dźiwa, zo dźensa ani zajaca ani kurotwu žiwej w přirodźe njewidźimy.
Hońtwje zdar!
