We wobłuku lětušeho Wojerowskeho Staroměšćanskeho bulwara wotměje so prěni raz dźeń ze serbskej kulturu, rjemjesłom a jewišćowym programom. Silke Richter je so ze społnomócnjenej za serbske naležnosće města Gabrielu Linakowej rozmołwjała.

Knjeni Linakowa, bě serbska kultura dotal na Staroměšćanskich bulwarach Wojerec přemało zastupjena?

G. Linakowa: Tak njebych to rjekła. Rozumju koncept staroměšćanskeho bulwara tak, zo móža so wšitcy ze swojimi idejemi na cityjowy management wobroćić, tež serbscy akterojo. Loni sym so za to zasadźała, zo bychu móžnosće k posydnjenju za čas tři měsacy trajaceho bulwara tež serbsce popisane byli. Minjene lěta bě naša kultura z małymi jewišćowymi programami na staroměšćanskich swjedźenjach zastupjena. Problem bě, zo so někotre serbske kulturne skupiny wobdźělić njemóžachu, dokelž je swjedźeń na prěni kónc tydźenja w juniju kruće postajeny. Samsny kónc tydźenja so tež tradicionalne zarjadowanja w regionje wotměwaja.

Štó měješe ideju za serbski swjedźeń we wobłuku bulwara?

Choćebuz (SN/BŠe). Iniciatiwje „Strukturnu změnu nětko“, „Wšitke wsy wostajić“ a Choćebuska wobswětowa skupina chcedźa tydźeń po jutrach lěsne pućowanje do Wochožanskeje brunicoweje jamy přewjesć. Ze symboliskej čerwjenej liniju sej zastupjerjo žadaja, zo dyrbi jama dosć wotstawka k wokolnym wjeskam měć. Wobydlerjo jara pod wuskutkami ćerpja a maja prawo na žiwjenjahódne wobstejnosće. Na lěsnej ležownosći, kotruž Choćebuska wobswětowa skupina wotnaja, porěča potrjecheni k wobdźělnikam pućowanja. Přeprosyli su sej Michaela Zobela z Hambachskeho lěsa, kiž je so hižo wjac hač 70 króć z kritikarjemi brunicy po porynskim rewěrje wuchodźował.

Wóń zwarjeneho kofeja stupa mi do nosa, a na blidźe steji waza z pisanym kwěćelom. Někotryžkuli so snano praša, čehodla redaktorka SN hižo nětko na dźeń maćerje skedźbnja. Ručež pak dodam, zo přeproša rozhłós na politiske zarja­dowanje – da je nětko spočatk měrca jasne, zo dźe skerje wo Mjezynarodny dźeń žonow, kotryž njedźelu zaso po cyłym swěće swjećimy.

Něhdy smy tón dźeń jako kolektiw zhromadnje snědali. Naposkać mějachmy sej narěč šefowki, a do toho měješe kóžde lěto druha kolegina sćěnowinu na temu „dźeń žonow“ přihotować. Wobhladał sej sćěnowinu lědma štó je, a narěč ...

Po towaršnostnym přewróće tele po­litisce winowatostne česćowanje přesta. Wjele bóle wěnuja kolegojo kolegowkam słowo z tym, zo dźeń naspomnja, zwjetša wšak ze žortom na hubje. Mi je to do­pokaz, zo wědźa, što na swojich kole­gowkach-žonach maja. To pak je jeničce jedna stronka medalje. Tež dźensa mam za trěbne na to skedźbnić, zo je swět dale wot muži dominowany.

Druhi raz wotmě so minjenu sobotu lite­rarna dźěłarnička za pisacy dorost. W srjedźišću stejachu tónraz basnje. Cordula Ratajczakowa je so ze spiso­waćelku Lubinu Hajduk-Veljkovićowej rozmołwjała, kotraž je dźěłarničku hroma­dźe z mandźelskim Dušanom nawjedowała.

Dajće nam dohlad do dźěłarnički – kaj­ka wona bě?

L. Hajduk-Veljkovićowa: Zajim bě tónraz jara wulki. Na kóncu pak běše derje, zo njejsu tola wšitcy přińć móhli, tak móžachmy so intensiwnje a hłuboko z jednotliwymi zapodatymi tekstami roze­stajeć. Kruh wobdźělnicow sahaše wot cyle młodeje započatkarki hač k hižo nazhonićišim awtorkam. To je so na temach pokazało, ale tež na tym, što bě je na­ tekstach wosebje narěčało. Runje rozdźělne zhladowanje na swět a žiwjenje bě něšto wosebite.

Baseń – to klinči kaž jara wosobinska, intim­na maćizna – njeje to ćežko w sku­pinje na basnjach dźěłać kaž na twar­nišću?