Dokelž Šěnecy do wulkeho města přećahnychu, dyrbjachu so Filip, Měto a Majk wot swojeho lubeho papagaja dźělić. Předać jeho nochcychu a jeho do zwěrjatownje dać bě jim tež žel. Měto wědźeše sej radu. „Dam jeho swojemu přećelej Pětrej, tón papagaja derje znaje a ma jeho rady. Wón budźe jeho tež derje hladać.“ Hdyž Pětr z klětku a ptačkom domoj přińdźe, to mać z hłowu wiješe, prajo: „Božičkecy! Što da ty tam njeseš? Tajki ptak je nam runje hišće falował!“ Papagaj w swojej klětce pohlada z křiwej hłójčku na nju a krakaše: „Wopica! Stara wopica!“ Pětr so stróži, hačrunjež wědźeše, zo běchu jeho Majk, Měto a Filip hišće wjac tajkich lózyskich słowow nawučili. Woni mějachu swoje wjeselo, hdyž papagaj tajke słowa kaž paduch, njeplech abo koza škrěčeše. A runje te sej papagaj najlěpje spomjatkowaše a často wołaše. Pětr staji klětku z papagajom do swojeje stwy. Wječor nan a mać wobzamknyštaj, zo donjesetaj lózeho ptačka za někotre dny do domu za zwěrjata. Jako Pětr to zhoni, bě jara zrudny. Njedźelu wobhladachu sej swójbni w telewiziji krimi, jako bě nadobo z Pětro­weje stwy škrě­čenje ptačka słyšeć.