Nalětnje swójbne pućowanje na Mnišonc

Zdźěćimi pućować, to je přeco tajka wěc! Štóž pućuje, ma wězo wjac wot žiwjenja, ale to tych pjerachow najprjedy raz mało zajimuje. Dyrbiš sej hižo do toho derje přemyslić, kajka ma tura być, tak zo najmłódšeho třilětneho njetrjebaš poł čary dołho na ramjenjomaj nosyć a zo so najstaršemu, hižo šulskemu dźěsću njewostudźi. Čara měła tuž wotměnjawa być a po etapach derje wuzwolena. Zajimawe přestawki – a to w nic přewulkich wotstawkach – dyrbja być. Tam hdźež spokoja so dorosćeny z ławku a rjanym wuhladom, chce dźěćo wjace zabawy.

Dźiwać měli na to, zo sej do blišeje wokoliny wulećimy. Tež hdyž Sakska Šwica wabi, mysliće na to, zo móže hodźinska jězba z awtom dosć napinaca być, hdyž jedne z dźěći snano wuspane njeje, abo hdyž so wone słuchohry dla zwadźa. Tajka jězba z awtom jako zazběh pućowanja móže ći wšón lóšt skazyć, tohodla poručam wšitko w radiusu třiceći awtowych minutow do fokusa brać.