16. hodownika před 25 lětami zemrě bywši jednaćel Ludoweho nakładnistwa Domowina a lawreat Myta Ćišinskeho dr. Pawoł Völkel z Hodźija. Syła žarowacych njeboćičkeho na poslednim puću přewodźeše. Tehdyša jednaćelka LND Ludmila Budarjowa hódnoćeše jeho zasłužby: „Zastojnstwo šeflektora LND je poboku Měrćina Benady swěru wukonjał. Dźakujemy so jemu za njesprócniwe skutkowanje na dobro serbskeho ludu, wosebje na polu našeho pismowstwa.“ Dr. Pawoł Völkel narodźi so 13. požnjenca 1931 w Chrósćicach. Wopyta Kamjenski a po 1945 sewjeročěskej gymnazijej a maturowaše 1951 w Budyšinje. Po studiju slawistiki w Lipsku běše wot 1956 lektor a wot 1965 šeflektor LND. Po smjerći Benady nawjedowaše mjez 1988 a 1992 LND. Jeho najwuznamniše dźěło bě „Serbski duden“ – „Hornjoserbsko-němski prawopisny słownik“ z lěta 1970. Z jeho pjera bě mjez druhim tež woblubowany spěw „Domčk mój luby w serbskim kraju“. Na wurjadnym kongresu Domowiny 13. nalětnika 1990 bě dr. Völkel jedyn z třoch moderatorow. Wot lěta 1993 do 1995 bě zasłužbny narodny a kulturny prócowar předsyda Zwjazka serbskich wuměłcow. Manfred Laduš

Lěto 2022 měješe za Ludowe nakładnistwo Domowina (LND) při wšěch hoberskich wužadanjach cyle wosebitu překwapjenku: LND je lawreat Sakskeho nakładnistwoweho myta za wysoku kwalitu swojeho profila a za to, zo z mainstreama wusahuje. Tuž móžemy hordźi być, zo wuwiwa team LND produkty, kotrež móža so widźeć dać!

Naš nowotarski duch so tu wupłaći: hłowny wobstatk powabjenja běše awtobiografija Měrćina Weclicha „Sonić – to tla z hrěchom njej’“. Z njej přeswědčichmy mytowansku jury, zo hodźa so tradicionalne čitanske formaty wužiwać a z nowymi, digitalnymi elementami splesć a wočerstwić, štož da čitarstwu plus na informacijach. Tak hodźa so do přichoda hranicy mjez knihu a druhimi medijemi přewinyć, a kaž tule z pomocu QR-codow přidatne informacije a samo historiske žórła zapřijeć. Dźakowano crossmedialnosći, hodźi so komunikacija přez wšelake mjez sobu zwjazane medije wjesć. Tak móžemy so na inowaciskim polu tež z druhimi nakładnistwami runać a nowe puće kročić – to je wažny impuls za dalše dźěło.

W rjedźe přednoškow „Kofej w třoch“ Serbskeho muzeja předstaji wědomostna wolontarka Daniela Heckowa fotografku Gudrun Kubenz. Dźensa 91lětna bě tři lětdźesatki dołho jako wobrazowa reporterka za Wojerowske a Grodkowske wudaće dźenika Lausitzer Rundschau dźěłała a hdys a hdys tež fota za tehdyšu Nowu dobu dodawała.

12. hodownika 1897 zemrě w Hodźiju štyri dny do swojich 78. narodnin farar Jaroměr Hendrich Imiš. „Duchowny wjednik serbskeho luda, naš Imiš, je nas wopušćił. Mužojo jeho runjeća so žadnje narodźa, wón bě powołany chabłace serbstwo zdźeržeć. Imišowe mjeno a skutki wostanu mjez serbskim ludom njezapomnite!“ Tak pisachu tehdy Serbske Nowiny.

Wón bě z Janom Arnoštom Smolerjom, Michałom Hórnikom a Jakubom Bartom-Ćišinskim najmarkantniša wodźaca wosobina narodneho hibanja ­Serbow w druhej połojcy 19. lětstotka. Wuchodnje Hodźijskeho Božeho domu na kěrchowje stejitej čornej narownej pomnikaj z křižomaj za Imiša a jeho mandźelsku Milu. Zady kamjenja za Imiša čitamy: „Štož je wón był za Bože kralestwo. Štož tebi běše, moje drohe Serbstwo, to nihdy njehiny přez smjerć a row. To budźe jeho, naše swjate herbstwo.“ ­Farar a basnik Jan Wałtar je tute rymowane wěnowanje a te na zadnjej stronje pomnika Mile Imišoweje, rodźeneje Pfulec, pěsnił. Wjace hač tysac Serbow, mjez nimi tójšto ewangelskich hamtskich bratrow a někotři katolscy duchowni so na jeho pohrjebje wobdźělichu.