Rentnar a što potom – wuměnkarsku swobodu wužiwać abo wužadanje přiwzać (35)

Před połdra lětstotkom bydleše w Drěwcach, dźensnišim wjesnym dźělu gmejny Łaz, něšto wjac hač 200 ludźi, mjez nimi jeničce dwaj Němcaj, kaž bě Arnošt Muka zwěsćił. Po Arnošće Černiku wučinješe tam 70 lět pozdźišo serbski podźěl přeco hišće 90 procentow. Mjeztym je so dalše sydom lětdźesatkow minyło, a mjez tučasnje třomi serbšćinu rěčacymi je 74­lětny Günter Wjenk najmłódši.

W oktobrje 1947 rodźeny bu we Łazowskej wosadnej cyrkwi křćeny a měješe tam tež swoju konfirmaciju. Dokelž njebě so na młodźinskej swjećbje wobdźělił, su jemu znjemóžnili na wyšu šulu hić. Tak chodźeše hač do 10. lětnika we Łazu do šule, hdźež je hakle porjadnje němčinu rěčeć nawuknył. Po wuspěšnym złoženju pruwowanja srjedźneje zrałosće 1966 nawukny wón powołanje elektrikarja w Hórnikečanskej briketowni. Po winowatostnej słužbje w armeji studowaše w Złym Komorowje, a jako inže­njer za elektriske připrawy dźěłaše hač do rentnarskeje staroby we Łazu a Bjerwałdźe w techniskim běrowje.

Z centralnym składom na Lubijskej w Budyšinje dźěławosć Serbskeho muzeja dale profesionalizuja

Budyski Serbski muzej ma wot lońšeho lěća centralny skład. Zwonkastejacemu zdadźa so to być rumnosće z hač pod wjerch znošenymi bjezkónčnymi bohatstwami. Ale kak serbscy muzejownicy wšitke zezběrane objekty tam docyła składuja, a kak su spytali swědčenja zašłosće přichodnym generacijam zachować? Prašenje to, kotrež wabi sej wony magacin na Lubijskej raz wobhladać.