Štož kulturne institucije kaž Serbski ludowy ansambl a Němsko-Serbske ludowe dźiwadło, kotrejuž předstajenja wot direktneho kontakta a dialoga z publikumom wotwisuja, njemóža, to tamnym nětko w krizy coronawirusa dla pomha: poskitki digitalnje narunać. Tak móžeš dale na internetnej stronje Serbskeho instituta w starych časopisach, nowinach a knihach slědźić, bjeztoho zo do domu zastupiš. A aktualne knihi móžeš sej w Ludowym nakładnistwje Domowina dale skazać, byrnjež Smolerjec kniharnju začinili. Ani porto njetrjebaš płaćić. Wězo stej wobaj poskitkaj wobmjezowanej. Při­wšěm maš zaćišć, zo hesło generacije digitalnych domoródnych – to, štož w interneće njedawa, njeeksistuje – přez coronawirus cyle nowu runinu płaćiwosće docpěje. Digitalny swět jenož njenaruna, ale přewozmje žiwjenje – znajmjeńša duchowne a kulturne. Wšědny chlěb wšak přiwšěm trjebaš. Cordula Ratajczakowa

17. měrca 1870 narodźi so pozdźiši załožićel Łužiskeho burskeho zwjazka Herman Sykora burskej swójbje w Delnjej Hórce, hdźež bě čas žiwjenja z ratarjom. Wón bě čłon Serbskeho towarstwa Palma w Chwaćicach, we Weimarskej republice přisłušeše Serbskej ludowej stronje a nawjedowaše lěwicarske hibanje małoratarjow we wuchodnej Sakskej. Kónc februara 1926 je Łužiski burski zwjazk sobu załožił, kotryž wopřiješe serbskich a němskich małoratarjow Hornjeje Łužicy, a bu za jeho prěnjeho předsydu wuzwoleny. Do nowiny zwjazka „Lausitzer Bauernbund“ dopisowaše wón tež wo trěbnosći runoprawosće Serbow. W februaru 1926 nawjedowaše Delnjohórčan jednanje zastupnikow mjeńšich ratarjow z Rudnych horin a Łužicy ze sakskim knježerstwom a ze wšěmi frakcijemi krajneho sejma wo žadanjach ratarjow a w meji 1926 nastupajo zakoń wo plahowanju skotu. Na kongresu dźěławych Němskeje w decembru 1926 narěča wón žadanje Serbow za runoprawosću, na čož je kongres wotpowědnu rezoluciju schwalił. Sykora zemrě hakle 56lětny 21. januara 1927. Bohužel žana tafla na zasłužbneho Delnjohórčana njedopomina. Manfred Laduš

17. měrca 1920 rano pochodowachu na­mór­nistwowa brigada Ehrhardt a dalše jednotki Reichswehry, kotraž chcyše knje­­žerstwo socialdemokrata Gustava Bauera rozpušćić, do Berlina, hdźež wobsadźichu knježerstwowu štwórć. Knje­žerstwo ćekny do Drježdźan a wottam do Stuttgarta. Nawoda puča, bywši kejžorski generalny krajinowy direktor Wolfgang Kapp, wozjewi, zo je knježerstwo wot­sadźene a par­lament rozpušćeny. Sam zasadźi so za reichskeho kanclera. Tamny nawoda pučistow, general Walther von Lüttwitz, bu za rozkazowarja wójska a wójnskeho ministra powołany. Zaměr konterrewolucio­narow bě, Weimarsku parlamentarisku republiku na wojersku diktaturu přetworić a doprědkarske wudobyća Nowemberskeje rewolucije 1918 wotstronić.

Wot oktobra ma Aleksandra Mandić ze serbiskeho města Šabac nowe žiwjenske srjedźišćo, a to w Lipsku. 26lětna je dwaj semestraj stipendiatka Załožby za serbski lud – a je po zdaću scyła sprěnja, kotraž­ stipendij z doktorskim dźěłom zwjazuje. Wšako njestuduje młoda žona jenož na Lipšćanskim Instituće za sorabistiku, ale je zdobom doktorandka prof. dr. Edwarda Wornarja. Tema jeje diser­tacije rěka „Imagologija w prozy Jurja Brězana po Druhej swětowej wójnje“. Za čas­ studija serbiskeje literatury a dalšich słowjanskich rěčow w Nowym Sadźe a w pólskim Krakowje drje njeje so wona ze serbskej literaturu zaběrała, ćim wja­ce pak z wobrazami. „Wobrazy wo druhich“ na zakładźe biografije serbiskeho wědomostnika bě jeje masterske dźěło. Nětko pilnje serbsku literaturu čita. „Teksty ­Benedikta Dyrlicha rozumju, pola Křesćana Krawca prěnje dźesać stron rozu­mju a potom hižo ničo a za twórby Jurja Brězana trjebam hnydom słownik – to je prosće wužadanje“, wona rozłožuje. „Je bohatstwo literaturu druhich znać.“