Njezbožo w myjerni awtow zawinował je muž w Freiburgu. Wón bě na běžitym pasu wospjet zaborzdźił, tak zo za nim jěduce awto do njeho zrazy. Jako toho šofer wustróžany zaborzdźi, dalše jězdźidło wotzady do jeho awta prasny. Wšitke tři Pkw-je so wobškodźichu. Zawinowar zražki so zminy, bjez toho zo by so wo rjadowanje škody starał. Policija nětko za nim pyta, dyrbi pak najprjedy raz prawnisce pruwować, hač je puć w myjerni zjawny wobchadny rum.

Z widličkami wobrónjenaj staj mužej w delnjosakskim Cloppenburgu we wobchodźe žiwidłow pjenjezy rubiłoj. Wonaj běštaj po zawrjenju wobchoda wokno rozbiłoj a štyrjoch přistajenych z widličkami wohrozyłoj, kotrež tam runje ležachu. Ze swojej rubiznu w njeznatym wob­jimje móžeštaj nadpadnikaj pěši ćeknyć. Na zbožo so nichtó njezrani.

Düsseldorf (B/SN) W Němskej mamy mjeztym 1 700 lět židowske žiwjenje. Najstarše tudyše pisomne žórło pochadźa z lěta 321 wot kejžora Konstantina. Předsyda nošerskeho towarstwa jubilejneho lěta Matthias Schreiber wupraji so w interviewje z katholisch.de k židowskim korjenjam křesćanstwa, k antisemitizmej w Němskej a k zamołwitosći křesćanskich cyrkwjow napřećo židowskim sobučłowjekam. Schreiber je ewangelski farar a dźěła dźensa jako cyrkwinski a nabožinski społnomócnjeny w statnej kencliji w Düsseldorfje.

Na „dróhu smjerće“ njezabyć

Bonn (B/SN). Zastupjerjo katolskeho kubłanskeho skutka su na swětowym dnju židowstwa a křesćanstwa wopory nacionalsocializma wopominali a k stražliwosći a čłowjeskosći namołwjeli. Tak napominaše bamž Franciskus we wosebitym poselstwje, zo njeměłoj so tajka hida a namóc kaž w času holocausta hižo wo­spjetować. „Wobhladajće sej, kak běchu tehdy započeli dróhu smjerće, ničenja a brutality twarić.“ Křesćenjo měli sej přeco znowa wuwědomjeć, zo je so Jězus jako žid narodźił a jako žid na křižu wudychał.

Z Mjezynarodnym dnjom maćeršćiny chce UNESCO kóždolětnje 21. februara „rěčnu a kulturnu wjelorakosć spě­chować“ a předewšěm „mjeńšinowym rěčam wjace kedźbnosće“ wěnować. „Rěč słuži wutworjenju identity, ­wjacerěčnosć je wuchadźišćo mjez­sobneho dorozumjenja a respekta“, w proklamaciji UNESCO k tomu rěka.

Drježdźany/Budyšin (SN/bn). Sakskej statnej ministerce za kulturu a turizm Barbarje Klepsch (CDU) bě dźeń maćeršćiny přiležnosć, wospjet „wosebity, lětstotki přesahowacy přinošk serbšćiny za kulturnu wjelorakosć we Łužicy“ wuzběhnyć. Zdobom wona podšmórny, zo je „dwurěčnosć we Łužicy cyle samozrozumliwa. Přiwšěm mamy so za to zasadźeć, zo tomu tak wostanje. Z imageowej kampanju ‚Sorbisch? Na klar.‘ sadźimy w tym zwisku jasne znamjo.“

Předsyda Domowiny Dawid Statnik pisa w oficialnym stejišću třěšneho zwjazka, zo „mamy sej na dnju maćeršćiny swoje bohatstwo wuwědomić. Rěč je začuće, je domizna a je naša identita – wšojedne hač sy Němc, Serb, Kurda abo Španičan. Jenož hdyž mamy česćownosć před rěču tamneho, změje wón česćownosć před našej rěču.“