Lěto drje so hižo pomału nachila, ale do Ludoweho nakładnistwa Domowina dochadźeja dale čerstwe (serbske) knihi. Mjez nimi bě njedawno tež druhi nakład dźěćaceje knihi „Što tam łazy, běha, lěta“ Madleny Nasticcyneje. Njeje pak to jenož bohaće ilustrowana papjercowa kniha za dźěći wot dweju lět. Nawopak, z publikaciju zaběra w jubilejnym lěće nakładnistwa dalši wobłuk digitalneho swěta městno w serbskej literaturje. Mjenowana dźěćaca kniha je mjenujcy prěnja serbska, kotraž hodźi so nimo zwučeneho wašnja ze słuchopisakom wužiwać, a to z tak mjenowanym BOOKiijom.

Po tym zo bě Serbska protyka 2016 w Drježdźanach po puću, bu za aktualne wudaće dalša metropola zwonka Łužicy wuzwolena, a to stowěžata Praha. Kaž redaktor Pětr Šołta w předsłowje prawje zwěsća, bě Praha Serbam hižo lětstotki dołho město sonow a wočakowanjow. Tuž so tam ze serbskimi temami jenož tak mjerwi. Wo tym móža so čitarjo za někotre dny sami přeswědčić, hdyž nowa protyka wuńdźe. W njej zhonimy na přikład wot Edmunda Pjecha, kajki wliw je čěske kralestwo na Hornju Łužicu w srjedźo­wěku a zažnym nowowěku měło. Jana ­Tischerová wěnuje so skutkowanju rězbarja Maćija Wjacława Jakule. Franc Šěn pak rysuje situaciju Serbskeho seminara před sto lětami a jeho zawrěće po znowazałoženju Drježdźansko-Mišnjanskeho biskopstwa. Petr Kaleta rozprawja w swojim přinošku wo spočatkach serbskeho towarstwa „Adolf Černý“ a Timo Meškank zhladuje na Prahu jako městno eksila za Serbow do Druheje swětoweje wójny. Su to podawki, kotrež šěršemu čitarstwu cyle wěsće znate njejsu.

Přichodny tydźeń wuńdźe w Ludowym na­kładnistwje Domowina nowa kniha basnika a spisowaćela Benedikta Dyrlicha. Je to prěni dźěl wobšěrneje awtobiografiskeje twórby z titlom „Doma we wućekach“, w kotrejž rysuje Dyrlich z putacymi wurězkami z dźenikowych zapiskow, listow a pojednanjow mězniki a etapy swojeho žiwjenja kaž tež wobstejnosće w kraju, wosebje w Serbach.

Prěni dźěl dwudźělneje twórby wobjednawa lěta 1964 do 1989. Hač jako student teologije a filozofije w Erfurće, jako hladar chorych w Kamjenicy, jako student dźiwadłowych wědomosćow w Lipsku, jako dramaturg při Němsko-Serbskim ludowym dźiwadle w Budyšinje abo jako talentowany młody basnik, husto dyrbješe Dyrlich njesměrnje wojować, zo móhł po swo­jim puću dale kročić, dokelž jemu kamjenje do puća walachu. Čitar zhoni, kak wobćežne za awtora bě, po złoženju studija w Erfurće zdobyć nowu powołansku perspektiwu. Zhoni tež, kak wobchadźeše serbske nakładnistwo z młodym awtorom, kiž po swojim, nic po „zwučenym“ wašnju basnješe.

Bychmy-li so dźesać lubowarjow Alfonsa Frenclowych knihow za jich najlubšimi wu­rězkami prašeli, bychmy bjezdwěla jara wšelake wotmołwy dóstali. A wšitke bychu swoje woprawnjenje měli. Wšako je rodźeny Róžeńčan swojich čitarjow pospochi ze swojej wědu, swojimi temami a swojej jasnej, ale přiwšěm poetiskej rěču zahorjał, pozbudźał a k rozmyslowanju pohnuwał.