7. hodownika by Jan Wornar 85ćiny swjećił. Wón njebě jenož twórc dźěćaceje a młodźinskeje­ literatury, ale tež znata wosoba w serbskim sporće. W čěskich Warnoćicach njechodźeše wot lěta 1947 do 1949 jenož na kopańcu mustwa Hraničáři, ale zwučowaše w Sokole a wobdźěli so 1948 na Wšosokołskim zlěće w Praze. Po nawróće do Łužicy bu 1951 z wolejbulowym mustwom Budyskeje Serbskeje wyšeje šule sakski młodźinski mišter. W ródnych Hórkach słušeše k załožićelam sportoweje jednoty. Kopańcu hraješe wón za Hórki, SWŠ Budyšin a za serbsku wubranku studentow. We wolejbulu je za Rotaciju Budyšin a Ralbičansku šulu mocy měrił. Ze šulskim mustwom doby 1986 sokołski turněr wo pokal Domowiny. Wornar měješe podźěl na nastaću rjaneho stadiona w Hórkach a při přewjedźenju sportowych a kulturnych swjedźenjow župy „Michał Hórnik“. Po studiju w Lipsku bě wón wot 1959 sportowy wučer na Budyskim Serbskim wučerskim wustawje, po 1962 na Serbskej polytechniskej wyšej šuli města, po přesydlenju do Noweje Wjeski w Ralbicach. W lěće 1993 słušeše k załožićelam noweho Serbskeho Sokoła. Jan Wornar zemrě 20. meje 1999. Mikławš Krawc

7. hodownika 1989 zahaji na iniciatiwu Zwjazka ewangelskich cyrkwjow NDR kulojte blido republiki w Berlinskim Dietricha Bonhoefferowym domje swoju jara wuznamnu skutkownosć. „Wažne za nas je, zo wšitke politiske mocy kraja móžnosć dóstanu, runoprawnje sobu dźěłać na zwoprawdźenju zakładnych prašenjow wobnowjenja towaršnosće. Čas chwata“, wuzběhny tehdy wyši cyrkwinski rada Martin Ziegler. Zhromadnje z ewangelskimi­ cyrkwjemi kraja běštej tež Berlinska biskopska konferenca romsko-katolskeje cyrkwje a Dźěłowe zjednoćenstwo křesćanskich cyrkwjow NDR na schadźowanje­ za kulojtym blidom přeprosyłoj. Kaž Martin Ziegler rjekny, ma mjeno schadźowanišća być symboliske za duch wuradźowanjow. Ewangelski farar­ a kěrlušer Dietrich Bonhoeffer zawjazuje, so politiskej a towaršnostnej zamołwitosći njewuwinyć.

Budyšin (SN). Pod hesłom „Schadźowanka zwěrjatow“ předpołoža šulerjo Ral­bičanskeje wyšeje šule prěnju swójsku knihu. We wobłuku projekta „Naša serbska kniha“ su šulerki a šulerjo 7. lětnika nowe serbske fabule we wučbje sami spisa­li a ilustrowali a pozdźišo cyły pro­ces­ nastaća nowostki sobu přewodźeli. Nětko je wona w Ludowym nakładni­stwje Domowina wušła.

Kniha změje štwórtk w Konjecach premjeru a je w Serbskej wyšej šuli Ralbicy na předań.

Budyšin (SN/bn). Wosebita knižna premjera na njewšědnym městnje – tak hodźała so wčerawša prezentacija „Statistiki łužiskich Serbow“ Arnošta Muki w Muzeju Budyšin zjimać. „Wjeselu so, zo sće dźensa wšitcy přišli, zo bychmy zhromadnje 133 lět zapozdźenu premjeru swjećili a tak jednu z najbóle wusahowacych wosobinow łužiskeje wědomosće počesćili“, powita wudawaćel w Ludowym nakładnistwje Domowina wušłeje publikacije dr. Robert Lorenc něhdźe dwaceći zajimcow. „Kniha Muki je centralne žórło za łužiske stawizny na proze industrializacije a słuša poprawom do wědomostneje literatury Němskeje. Dotal wšak to předewšěm tohodla móžno njebě, dokelž žaneje němskeje wersije njebě“, Loren­c mysl za swojim přełožkom rozłožujo podšmórny. Zo je so zhromadnje z LND za muzej jako zarjadnišćo rozsudźił, ma za njeho konkretnu přičinu: „Łužica je dwurěčna kónčina. Wěcy, městnosće a často tež wosoby maja tu dwě mjenje. Swět je takrjec w dualu. Zo bychmy sej to wuwědomili, pak dyrbimy hdys a hdys zwučene kruhi wopušćić.“