Nic prěni raz bě znaty dźiwadźelnik Roman Knižka, narodźeny w Budyšinje, z hosćom wopomnišća sprjewineho města. A kóždy raz zamóže publikum znowa putać. „Ich wand’re durch Theresienstadt“ rěka program, kotryž wón tónraz, přewodźany wot dujerskeho kwinteta Opus 45, předstaji. Su to hłownje dopomnjenki dźěći, kotrež hrózbu kaceta Theresienstadt do- a přežiwichu. Přez subtilne předstajenje dźiwadźelnika nastawaja wobrazy před wočomaj wopytowarjow, kotřiž w bjezdychnej ćišinje po­dawki předźěłaja. Druhdy dosaha jenička njedokónčena sada, zo by připosłucharjam to njewuprajomne dale myslić dał. Z wočimi dźěći, kotrež dyrbja ćěła „zrumować“ a dožiwić, kak dalši transport do Auschwitza wotjědźe, sposrědkuje so publikumej wobraz wo kaceće, kajkiž woprawdźe bě – wšako bě so tónle často jako „lěhwo na pokazku“ („Vorzeigeeinrichtung“) předstajił. Nacije złahodnjachu tamniše podawki a wutworichu samo komisiji Mjezynarodneho čerwjeneho křiža pječa njestrašny wudawany swět.

Choćebuz (AP/SN). Na sto gratulantow přichwata zašły pjatk na załožerski jubilejny swjedźeń Serbskeho muzeja do Choćebuza. Mjez swjedźenskimi rěčnikami bě lawdator Jan Budar, direktor Załožby za Serbski lud, kiž nawjaza na komentar jednoho z wuznamnych podpěraćelow w lěće 1994 załoženeho muzeja, braniborskeho ministerskeho prezidenta Manfreda Stolpe (SPD), zo drje kóždy tudyši domoródny serbsku wowku ma. Hory a doły w 30 lětach muzejowych stawiznow přirunowaše rěčnik z młodej sebjewědomej Serbowku, kotraž wuwi so njehladajo wšěch problemow k wažnej atraktiwnej wosobinje narodneje identity Delnjoserbow. Tež dr. Madlena Norbergerowa, předsydka spěchowanskeho towarstwa muzeja, decernent města Choćebuz Thomas Bergner a nowy direktor měšćanskich zběrkow Robert Büschel chwalachu ponowjeny moderny Serbski muzej, kotryž zasłuži sej hišće wjac kedźbnosće w němskej zjawnosći a mjez turistami. Dźěći dnjoweho přebywanišća Strjažow wobrubichu program ze serbskimi spěwami.