Doma mać z dźěsćomaj sedźi a hłód žiwi. Wječor so hłódni lěhaja a rano hłódni stawaja. Dźěsći za kusčičkom chlěba žałosćitej; mać jej pokoja. Hišće tydźeń jenož do hód, hišće tři dny, dwaj dnjej hišće, a k hodam nan a starši bratr domoj přińdźetaj a jimaj něšto k jědźi přinje­setaj. Na syna wšak so bóle spušća hač na muža. Přečasto je nan swoju swójbu w nuzy wostajił a prošo jenož sebje samoho žiwił.

Druzy wjesnjenjo su tež hłódni; tež druzy mužojo ke Choćebuskim mjezam prosyć chodźa abo tam nakupuja. Skoro wšitcy su so prócowali něšto slěbornych wuzbytkować, su w lěsu drjewo dźěłali a do města wozyli, su z łučwom daloke puće do bjezlěsnych kónčin jězdźili, hdźež jim nimo pjenjez tež hdys a hdys ćopły wobjed abo krjeńčka chlěba připadny. Bě to wšo jara mało, a hłódni běchu wšitcy. Na hody a wobradźenje lědy štó mysleše, chibazo we wšěch swójbach swojich prošacych domoj čakachu kaž Šěrakecy. Ći so tež jedyn po druhim wróćachu, tón z wjetšim, tamón z mjeńšim zbožom. Šěrakec Kito posledni dźeń přińdźe – patoržicu – bjez nana, z prózdnym měchom, wuhłódnjeny, chory.

Dohodowna rozmołwa na jězbje w ćahu

Tale nóc w adwentnym času bě ćicha, ale jara ćmowa. Šěre šlewjerje kurjawy wisachu kaž płachty nad lěsami a łukami, předewšěm pak nad nižinami rěkow a hatow. Spěšnik smaleše po nócnej krajinje a wupadaše, kaž by so swětły had po kolijach­ wił.

W ćahu, kotryž bě po puću do južneje Němskeje, sedźeše Hartmut. Młody muž chcyše so nazajtra w znatym awtowym zawodźe předstajić. Hišće do hód chcyše wšitko zrjadowane měć, zo móhł tam hnydom po Nowym lěće dźěłać započeć. Bě so w koncernje wo lukratiwne městno požadał. A tam nochcyše jeničce ze swojej zwonkownosću a šarmom, ale předewšěm­ z wědu a fachowej kompetencu dobry zaćišć zawostajić. Po­hladny na časnik. „Hišće dobrej dwě hodźinje, njezměje-li spěšnik zapozdźenje. To móžu hišće chwilku podrěmać“, sej praji.

Handrij Zejler

Z Božej’ nocy hłosy krasne

njesu nowe poselstwo.

Swětło swětej schadźa jasne,

powěsć słyši čłowjestwo:

Měr a pokoj za ludźi

Dobrej’ wole na zemi.

Tuž stawajće, so radujće

a z pastyrjemi spěwajće!

Tuž stawajće, so radujće

a z pastyrjemi spěwajće!

Wša ćma a zrudnosć zašła je,

k nam z hwězdu ćehnje žiwjenje.

Zwonja radosć zwony wšudźe,

pokoj ludźom, ludam měr.

Betlehemska powěsć budźe

swětej nadźija a měr.

Hodowna k nam hwězda witaj,

hodowny nam pokoj switaj!

A měr ze słóncom poćehnje,

a ćmowy strach so pominje.

Tuž spěwa hort a wutroba

kaž tam ta syła jandźelska:

Česć budź Bohu we wysokosći,

měr na zemi a čłowjekam dobre spodobanje.

Zalećane njestarosće,

rjanosće srjedź tyšnicy,

štó waš wobraz wjesołosće

dopisać je zamóžny?

Běše derje, běše zlě,

mój dźěl tež tam pódla bě!

Běše to hodźinka po wobjedźe. Hospoza wopłokowaše při woknje stejo šalki a talerje. Nadobo wuhlada na dworje cuzeho muža. Po drasće bě hajnik. Ně, njebě. Žadyn hajnik nima čorny kłobuk na hłowje. Potajkim bě wěsće někajki bur z wokoliny. Ale štó? Znaješe tola zwjetša wšitkich.

Nadobo Jank wjesele do kuchiny přiskaka, prošo: „Maći daj mi ruče wótry, kónčkojty nóž! Wuj chce mi konika z drjewa wurězać!“ „Koho da měniš, hólče?“, wopraša so mać. „Koho? Nó, kotremuž sym připołdnju wobjed do přitwarka donjesł. Chětř, maći, Brošec wuj na dworje na mnje ...“

Prac! Črjopy rozlětachu. Maćeri bě so taler z ruki wusunył, tak bě so stróžiła. „Ně, što so tola na swěće njestawa! Dopołdnja zastupi ći do chěže brodaty, trundlaty prošer, a popołdnju steji ći na dworje šwarny knjez. Tu widźiš: Druha, drasta, druhi čłowjek.“

Hajnik tež po hodźoch Brošej na dróhu njeda. Broš přimaše so dźěła, hdźežkuli so hodźeše. Čisćeše hajnikej zerzawe pasle a hladaše ze wšej swěru jeho psy, kotrež běchu so bórze na njeho zwučili, kaž na knjeza samoho. Hospozy nanosy wody, wuhla a drjewa a sypaše na dworje a na zahrodźe šćežki. Zwuporjedźa grat a płoty ...