Na njedawnym nowolětnym přijeću Kamjenskeho měšćanosty přepodachu prěni­ raz Myto Pětra Barta za inkluziju. Ideju za to zrodźił bě Kamjenski ergo­terapeut Michael Schiewack. Z mytom zwjazane pjenježne připóznaće 1 000 eurow přińdźe tohorunja z rukow Kamjenčana, kiž so hižo z powołanskich přičin z tym zaběra, štož inkluziju bytostnje wuznamjenja: Wón pomha čłowjekam, tak derje kaž móžno so (zaso) na zjawnym žiwjenju wobdźělić. Jako swoju ideju prěni raz zjawnje předstaji, mjenowaše jeho wyši měšćanosta Lessingoweho města Roland Dantz (njestronjan) „pioněra w naležnosćach inkluzije“.

Michael Schiewack sam praji k nastorkej, myto do žiwjenja zwołać: „Husto słyšach w zašłosći w zwisku ze sportom zbrašenych abo ludźi z handicapom mjeno Pětr Bart. Jako loni wo jeho smjerći zhonich, mje to pohnu počesćenje po nim pomjenować, wšako bě wón prócowar a iniciator na tym polu. Po dorěčenju z mandźelskej Weroniku Bartowej bě jasne, zo je myto za inkluziju woprawdźe hódne, nosyć mjeno Pětra Barta.“

Wot oktobra 2015 je Lucija Škodźina re­ferentka za dušepastyrstwo młodźiny w serbskich wosadach biskopstwa Drježdźany-Mišno. Swoje dźěłowe městno ma we Worklečanskim Don Boskowym domje. „Ze swojim dźěłom móžu cyrkej žiwu a mnohostronsku wuhotować, a to stajnje po přećach młodostnych“, Lucija Škodźina rozłožuje, „móžu swoju maćeršćinu pěstować. Wěra a rěč słušatej za mnje hromadźe.“

Młoda Serbowka je w Serbskich Pazlicach wotrostła. Hižo zahe začuwaše swoju socialnu žiłku. „Ta leži w swójbje“, měni 23lětna dźensniša Wotrowčanka. „Naša mać skutkuje w Kamjenskim Domje swj. Jurja, kotraž je w nošerstwje Carity. Kaž mać chcych so tež ja za potrěbnych zasadźeć. Začuwach přeće, zbožo, kotrež sama mam, wróćić.“

Dr. Antje Thomas (prědku) a sotra Evelin Schwind słušatej k teamej nuzoweje přijimarnje Budyskeje chorownje, kotraž je dźensa w nowym twarjenju dźěłać započała. Stacija ma dwanaće lěkowanskich rumnosćow, štyri wjac hač dotal. A město jedneje čakarnje maja tam nětko tři. Zasadźeni budu sobudźěłaćerjo w nowej nuzowej přijimarni wodnjo a w nocy, a to přez cyłe lěto. Teamej nuzoweje přijimarnje přisłušeja internist, chirurg a 21 chorobnych sotrow. Foto: Carmen Schumann

Před iniciatorami noweho Worklečanskeho towarstwa, kotrež chce na terenje ně­hdyšeje chorownje stacionarny hospic wutworić, móžu jenož kłobuk zejmować. Tajke njelochke předewzaće zwoprawdźić spytać žada sej wulku wutrajnosć a dobrych partnerow woznamjenja pak tež wjele dźěła. Hospic, hdźež na smjerć chorych ludźi w poslednjej fazy jich žiwjenja přewodźeja a zastaruja, by so derje do Worklec hodźał a by tež cyle w zmysle załožerjow tamnišeje chorownje był, hdźež su chorym a mrějacym stajnje hižo pomhali. Na te wašnje móhła so tradicija socialneho angažementa na nowe wašnje dale wjesć. Samo za wšu dwurěčnu kón­činu Budyskeho wokrjesa by hospic wo­bohaćenje był, hdyž ludźo wědźa, zo tule tajke zarjadnišćo mamy. Tohodla by spomóžne było, by-li so prawje wjele zajimcow towarstwu přizamknyło a so za jeho zaměr zasadźało. Marian Wjeńka