Spisowaćelka Jěwa-Marja Čornakec bu z Mytom Zejlerja 2024 wuznamjenjena. Wozjewjamy na tymle městnje jeje dźaknu narěč z ceremonije 17. smažnika w Kamjenskej cyrkwi swj. Hany w lochce skrótšenej wersiji.

Bě to za mnje woprawdźita překwapjenka, jako zhonich, zo spožči so mi lětsa Myto Zejlerja. Wězo wjeselu so nad tutym wysokim hódnoćenjom swojeje literarneje a publicistiskeje dźěławosće. Sakske statne knježerstwo pokazuje z tajkim hódnoćenjom, zo kulturne skutkowanje Serbow jako awtochtony lud spěchuje a podpěruje.

Handrij Zejler, po kotrymž bu myto pomjenowane, je generacije basnikow a spisowaćelow hač do dźensnišeho inspirował, tak tež mje. Jako wuńdźe 1972 prěni zwjazk Zejlerjowych „Zhromadźenych spisow“, fascinowaše mje jako 13lětnu wobsah jeho lyriki kaž tež jeho zrozumliwe wašnje pisanja. W jeho basnjach nadeńdźech wony swět kaž tež swětonahlad, w kotrymž so doma čujach: jeho lubosć k přirodźe, domiznje, maćeršćinje a Bohu. Tehdy započach – najprjedy jenož tak za mnje – ze swojimi prěnimi literarnymi pospytami.

Mužakow (SN/bn). „Die Lausitz in Reisebeschreibungen des 18. und 19. Jahrunderts“ je titul w Ludowym nakładnistwje Domowina wušłeje zběrki historiskich pućowanskich rozprawow, kotraž bu minjenu njedźelu na Mužakowskim Nowym hrodźe premjernje předstajena. Po słowach wudawaćela prof. dr. Uwe Hentschela, na Techniskej uniwersiće Kamjenica skutkowaceho literaturowědnika a germanista, „je tónle wosebity literarny žanr we w titulu jewjacej so doby wulce rozkćěł a so pola čitarstwa jako přewšo woblubowany wopokazał“. Přičina toho je, zo „so turistiska infrastruktura hakle poněčim wuwiwaše. Jězby resp. pućowanja běchu tehdy chětro wobćežne, su dołho trali a běchu předewšěm: drohe.“

Lěćne wudaće Rozhlada skići nimo wurjadnych surrealistiskich twórbow Berlinskeho wuměłca Alexa Jonathana tež wuběr literarnych chłóšćenkow a horšć kulturnych přinoškow z pjera dohromady 16 awtorkow a awtorow.

Pod hesłom „Omen est nomen“ skedźbni dr. Hync Rychtaŕ na znaty fenomen w medijach: wopačne wurjekowanje a pisanje serbskich mjenow – nic jenož swojeho, kotryž je hižo w kóždej (nje)móžnej formje čitał a słyšał.

W interviewje dr. Justyny Michniuk ze šwalču Cordulu Bahro zhonimy wo serbskej Wódrinej drasće, wosobinskich pozadkach Bahro a jeje dołholětnym angažemenće.

Zo jedna so pola Serbow wo domoródny lud po ILO-konwenciji 169, podkładuje dr. Měrćin Wałda z jasnymi argumentami, kotrež měli powšitkownosći znate być. Hrožace wotemrěće serbskeje rěče a kultury by najbóle dramatiski přikład za kulturnu změnu w swobodnym, demokratiskim němskim swěće był.