We wulkim stilu kradnyli

Słona Boršć. Dobry čuch mějachu policisća sobotu nawječor při awtodróhowym wotpočnišću „Hornja Łužica“ pola Słoneje Boršće, jako transporter z litawskim čisłom kontrolowachu. W jězdźidle bě mjenujcy 44 drohich kolesow. Dale ležachu tam wšelake kolesowe dźěle kaž tež škitna drasta. Zwotkel šofer wšo to měješe, wón zastojnikam plawsibelnje rozkłasć njemóžeše. Na někotrych kolesach wuhladachu policisća samo hišće originalne předawanske etikety. Kaž so při dalšim přepytowanju wukopa pochadźachu transportowane twory z padustwa w Awstriskej. Rubizna bě dohromady něhdźe 250 000 eurow hódna, kaž Zhorjelska policajska direkcija zdźěli. 38lětneho šofera nachwilnje zajachu. Hromadźe z awstriskej policiju tónle pad njewšědneho padustwa dale přepytuja.

Budyšin. Wot jutřišeho hač do 9. oktobra wostanje přijězd na awtodróhu A 4 Budyšin-zapad do směra na Drježdźany za­wrjeny. W mjenowanym času tam jězdnju po­nowjeja, kaž awtodróhowa towaršnosć zdźěli. Šoferojo měli město toho přijězdaj Budyšin-wuchod abo Słona Boršć wužiwać.

Seniorojo škotuja

Radwor. Přichodny škotowy turněr serbskich seniorow wotměje so jutře, wutoru, w Radworskim hosćencu „Zelena hałžka“. Započatk budźe w 14 hodź. Kaž hłowny organizator Měrćin Nowak zdźěli, su nowačkojo tež tónraz wutrobnje witani. Dalši turněr je za 27. september w Budyšinje planowany.

Kupać jenož wotydźenja

Budyšin (UM/SN). Štóž bě kónc 1970tych, spočatk 1980tych lět w NDR dźesać lět stary, je pola nich lědma nimo přišoł – Abrax, Brabax a Califax – hromadźe Abrafaksy. Mozaikowe zešiwki wo nimi ležachu drje na pisanskim blidźe nimale kóždeho hólca tuteje staroby. Mjeztym je so 40 lět minyło a tehdyši hólcy su dawno mužojo, kiž su mjeztym 50 lět abo samo hišće starši. A tola zwjeseluja so postawy z rozdźělnej barbu włosow hišće přeco nad swojej wulkej popularitu.

W Budyšinje wobsteji bórze składnosć, stare znajomstwo wožiwić. Za mozaikowy wosebity zešiwk maja Abrax, Brabax a Califax mjenujcy hižo bórze misiju spjelnić. Hólc z mjenom Johann Gottlob Kauly hraje při tym wažnu rólu. Syn chudeje serbskeje swójby z Rachlowa, hudźbnje wulce nadarjeny, dóstanje přez podpěru Budyskeho měšćanskeho hudźbnika Petrija šansu, gymnazij w sprjewinym měsće wopytać. To zmóžnja jemu załožba dawno hižo zemrěteho wobydlerja města Gregoriusa Mättiga, kiž runaše w běhu lětstotkow mnohim dźěćom z chudych poměrow puć k wyšemu kubłanju.

Dźensa swjeći w Konjecach žona swoje wosomdźesaćiny, kotruž njeznaju hinak hač w serbskej narodnej drasće. Nimo toho je wona Serbowka a z ćěłom a dušu njebojaznje za swój lud tež wustupuje a so za njón zasadźa. Rěč je wo Reginje Šołćinej, kotraž je mjeztym jedna z (bohužel) poslednich nošerkow narodneje drasty katolskich Serbowkow.

Dźensa před 80 lětami narodźi so jubilarka do Konječanskeje Henčec swójby. W delanskej wsy wopyta wona tež šulu, hdźež wuwučowaše ju mjez druhimi ­Cecilija Hajnec. „Za to, štož dźensa sym a móžu, mam so jej dźakować. Wona je nas w powójnskich lětach derje na žiwjenje přihotowała“, rjekny Regina Šołćina před lětami Alfonsej Handrikej w rozmołwje za Serbske Nowiny. Po šuli kubłaše so Henčec Regina na ratarskej powołanskej šuli dale a dźěłaše w domjacym ratarstwje kaž tež w prodrustwje. Ćežkeho dźěła njeje so ženje bojała a so hač do dźensnišeho njeboji. Mnozy wědźa sej wudźěłki ze Šołćic burskeho statoka w Konjecach česćić, mjez druhim hodowne husycy, kotrež wona přeco hišće sama skuba a za předań přihotuje.