W serbskej literaturje chowaja so mnohe drohoćinki, na kotrež znowa skedźbnić je trjeba, zo njebychu so pozabyli.
Wotpowědne impulsy chce awtorka
serbskim čitarkam a čitarjam z rjadom „Znowa čitała“ dawać.
„Je da móžno, zo ludy wójnu chcedźa? Je móžno, zo reporterojo ludy do kusatych, agresiwnych a do dušnych, měrliwych dźěla? Zo woni a jich kamery to jedne widźa, tamne přewidźa? ... Kóždy wječor znowa maš sej tutón spěw lubić dać. Rjaneho dnja sej prajiš: Kónc ze sćerpliwosću, postaram so sam wo wotmołwy. Pojědu k tym ludźom a ludam a woprašam so jich, što je do nich zajěło, što je so stało, kak je so jim zešło.“ Tole je zawod Křesćana Krawca do jeho knihi wo wójnach na Balkanje, kotraž je kónc lěta 1997 w Ludowym nakładnistwje Domowina wušła. Na nju so dopomnich, jako so nowa wójna do našeho wšědneho dnja zadoby, tónkróć na wuchodźe Europy. Wójna w Ukrainje traje hižo nimale 15 měsacow, a kónc žadyn widźeć njeje. Zo Ruska, zo prezident Putin susodny kraj nadpadnje, njeběch do woneho 24. februara 2022 za móžne měła.
Jako so serbscy a mecklenburgsko-předpomorscy hudźbnicy před šěsnaće lětami w klasiskohudźbnym projekće „FERNWEH – Stysk za dalinu“ zeskupnichu, běše Juro Mětšk mjez hłownymi iniciatorami, a kolegojo wobhladowachu jeho jako swojeho spiritusa rectora. Awantgardistiske tworjenje w stilu 2. Wienskeje šule loni zemrěteho serbskeho wuměłca ma mjeztym w mjezynarodnym měritku dale wulku hódnotu. Lětuše pokročowanje koncertneho rjadu jako „FERNWEH VI – Stysk za dalinu VI“ je dale z inspiraciju komponistam, kotřiž su so stilej a estetice klasiskeje moderny zapisali.
„Pisane jewišćo“ mjenuje so kulturny templ městačka Lubnjow (Lübbenau). Spočatk meje je tam fotowy žurnalist a knižny awtor Peter Becker, w lěće 1948 rodźeny Radušan, swoju 14. a 15. knihu předstajił.
Wjace hač sto wopytowarjow zajimowaše so w běhu połdrahodźinskeho zarjadowanja, 7. meje, za žiwjenske epizody a fotografije daloko znateho Radušana. Do swojich knihow je něhdyši pedagoga tež zajimawy ekskurs nastupajo domiznu a žiwjenske wašnja Delnich Serbow zapřijał. „Nochcych, zo so na fota, w někajkich kistach ležace, zabudźe“, rjekny Peter Becker, woprašany za motiwom swojeho jednanja. Marlene Jedro z Lipjeho (Leipe) je solotej z rěpkow za přitomnych hosći předstajenja knihow přihotowała a Peter Franke z Wjerbna (Werben) poskićeše k tomu limonadu z dźiwich zelow.
Hdźež so wšitko započa
„ChatGPT, napisaj mi prošu pojednanje wo serbskim wuměłstwje! Podaj mi najwažniše schodźenki jednoho wědomostneho dźěła wo serbskich stawiznach mjez swětowymaj wójnomaj.“ To stej dwě z kopicy naprašowanjow, z kotrymiž bywa najnowši wjeršk kumštneje inteligency – ChatGPT – konfrontowany. ChatGPT wjele wě: wo wuměłstwje, wo połoženju serbskeju rěčow, znaje Jana Skalu, Róžu Domašcynu a Jurja Brězana a najwažniše schodźenki we wuwiću serbskeje literatury a serbskich stawiznow.
ChatGPT njewotmołwja na prašenja, kotrež zwisuja z wosobami (na př. kak stary sy), njeposrědkuje měnjenja (na př. što wo žiwjenju měniš), ale wo faktach. Zamóže činitosće tak zaplesć, zo nastanje zrozumliwy tekst – tuchwilu w rěčach z wulkej ličbu rěčacych, kaž jendźelšćinje a němčinje.
„Je so poradźiło, stajić milowy stołp w stawiznach rekultiwacije łužiskeje brunicy.“ To běchu słowa tehdyšeho předstejićerja Vattenfall Europe, prof. dr. Kurta Häge, na wotewrjenskej swjatočnosći Łužiskeho parka błudźenkow 1. meje 2003 we Wochozach. Wón bě tehdy hižo přeswědčeny, zo je tu „prawdźepodobnje kćějaca krajina“ nastała.
Wjes w holi, hdźež skutkowaše sobuzałožer Domowiny Bogumił Šwjela w lětach 1908–1913 jako wikar, je so w minjenymaj dwěmaj lětdźesatkomaj swojeho njewšědneho susoda dla z woprawdźitym wopytowarskim magnetom w srjedźnej Łužicy stała. Hižo naspomnjenu kćějatu krajinu móža zajimcy zbliska a zdaloka wot nalěća hač do nazymy wobdźiwać. A čim rjeńše a słónčniše wjedro je, ćim połniše su parkowanišćo před wrotami parka a pućiki na jeho mjeztym 20 hektarow wulkim terenje.
Lětsa móžachu w Hornjej Łužicy při křižerjach, najwoblubowanišim serbskim křesćanskim nałožku, z dohromady 1 378 křižerjemi w dźewjeć procesionach na jara dobru bilancu zhladować. Ale tež w Delnjej Łužicy maja podobnu, přewšo dobru powěsć. Tu je zapust najrozšěrjeniši serbski ludowy nałožk, wobstejacy z třoch dźělow. Su to młodźinski zapust z ćahom, muski zapust za woženjenych, staršich a nic naposledk camprowanje. Camprowanje pěstuja zdobom wokoło Wojerec a Slepoho. Ale runje tak tež w kónčinach Braniborskeje, kotrež wjace do nětčišeho oficialneho serbskeho sydlenskeho ruma njesłušeja.
Sym Jadwiga a dźěłach lěto w Grjekskej. Loni kónc měrca požadach so pola organizacije DJiA wo to, wukonjeć dobrowólne socialne lěto. Cyły projekt na kupje Rhodos bě němska žona Rose Pakakis organizowała.
Dokładnje dźěłach dźesać měsacow w starowni a w domje za zbrašenych dorosćenych a dwaj měsacaj w domje za zbrašene dźěći. Wo dźěsćowni chcu wam w třećim dźělu přinoška rozprawjeć.
Husto starši zbrašene dźěći cyle jednorje w domje wotedachu a je nihdy njewopytachu. Štóž měješe zbrašene dźěćo w swójbje, běše z towaršnosće a wšědneho žiwjenja wuzamknjeny. Tohodla je zbrašene dźěćo často wulke potajnstwo potrjechenych swójbow a so w dźěsćownjach woteda. Zbrašene dźěći wotrosćechu tam bjez lubosće a přichilnosće. Tak běchu do jstwy zamknjena a njemějachu ani łožo. Tohorunja socialny kontakt njeznajachu. Nimo toho njeměješe dźěsćownja dosahacu pjenježnu podpěru, čehoždla njebě móžno dźěći spěchować a lěkować. Potrjecheni běchu na kromje towaršnosće žiwi.
Hižo spočatk 60tych lět měješe krajinowy architekt Otto Rindt (1906–1994) daloko sahacu wiziju: Wón chcyše Złokomorowski, Lejnjanski, Parcowski, Sedlišćanski a Rański jězor do „rjećaza“ zwjazać a tak zwisowace łódźnistwo na nich zmóžnić. Mnoho angažowanych ludźi je na tym dźěłało a wiziju zrealizowało. Rjećaz jězorow – „łužiska jězorina“ – wupřestrěwa so dźensa samo hač k Sprjewinodołskemu jězorej. Wuchadźišćo wšeho pak je 1973 wotewrjeny Złokomorowski jězor. Składnostnje 50lětneho wobstaća jězora porěča Andreas Kirschke z Danu Hüttner, referentku za nowinarstwo a marketing zaměroweho zwjazka Łužiska jězorina Braniborskeje, wo stawiznach a wuwiću wódnišća.
Kak je Złokomorowski jězor nastał?
We wosebitej idylce steji najmjeńši młyn Němskeje na Wjewjerčkowym dnje (Eichhörnchengrund) pola Gauernitza, w gmejnje Klipphausen mjez Drježdźanami a Mišnom. Nimale kilometer wot Łobja zdaleny znaja jón mnozy tež po mjenje jeho twarca jako Schulzec młyn.
Wuměłstwowy moler a restawrator Günther Schulze z Coswiga je młyn wot lěta 1968 do 1973 w měritku 1:5 natwarił jako napodobnjenje Lehmannec młyna z tehdyšeje na młyny bohateje wokoliny.
Přeco hižo běše twarc tutu technisku sensaciju modelotwara nad Gauernitzowej rěčku zjawnosći spřistupnjał. Runje to pak po jeho smjerći w lěće 2001 wosom dołhich lět móžno njebě.
23lětny Johannes Kral pochadźa z Dobranec pola Hodźija. Po maturje na Serbskim gymnaziju w Budyšinje poda so wón na studij cyrkwinskeje hudźby a dirigowanja orchestra na Lipšćanskej Wysokej šuli za hudźbu a dźiwadło „Felix Mendelssohn Bartholdy“. Paralelnje k swojemu studijej je młody Serb w tu-a wukraju koncertował, mjez druhim samo w přewšo znatej Londonskej Westminster Abbey. Wobdźělił je so mjez druhim na 3. mjezynarodnym Kurta Boßlerowym wubědźowanju na pišćelach w Freiburgu, 6. mjezynarodnym wubědźowanju pišćelow wo myto Eberharda Walckera w Schrambergu, 8. mjezynarodnym sewjeroirskim pišćelowym wubědźowanju w Armaghu a na 8. mjezynarodnym wubědźowanju Gottfrieda Silbermannowych pišćelow w Freibergu. Njedawno wozjewi swój prěni album, wo kotrymž je so Jan Bogusz nadrobnišo z nim rozmołwjał.
Kak je scyła ideja nastała, swójski album wozjewić?