Móst z jejow a mloka w čěskej stolicy – Na serbskich slědach po ...
W serialu pod hesłom „Na serbskich slědach po Praze“ wjedźe Pražan Marek Krawc čitarjow na městnosće w čěskej stolicy, kotrež maja za nas Serbow wulki wuznam. Dźensa: Karlowy móst
Ibrahim ibn Yaqub, kalif z Córdoby naspomni w 10. lětstotku prěni króć drjewjany móst wosrjedź Prahi. Tón sta so wospjet z woporom zapławjenjow, tohodla bu w lětach 1158 do 1170 z prěnim kamjentnym mostom narunany. Tak mjenowany Judićiny móst, bu po Judiće z Durinskeje, mandźelskej wójwody Władźisława II. pomjenowany. Tež wón njesteješe wěčnje na swojim městnje, jedyn z jeho wobłukow pak bu zachowany a je dźensa dźěl klóštra Praskich Křižnych knjezow z čerwjenej hwězdu na Křižovnickém náměstí.
„Šěsć prawych w loće“ měła
Tak čuje so nawrótnica do łužiskeje domizny dr. Astrid Schmiedelowa
Kaž dobyćer so ze šěsć prawymi ličbami w loće čuć, štó drje móže to wo sebi rjec? Młoda žona pak, wědomostnica Serbskeho instituta w Budyšinje, měni, zo tomu prosće tak je. Na kóncu so wudani wšitko tak činić, kaž je wona to činiła, jako bě so po abiturje za studij forensiskeje fonetiki w Trieru rozsudźiła a sej swój powołanski grat něhdźe w zdalenej cuzbje přiswojiła.
Wočakowanja scyła nic realistiskeZhladowanje na lěta přewróta – 22
„Znowazjednoćenje Němskeje – són a woprawdźitosć“ rěka kapsna kniha z pjera Waltera Leonharda. Rodźeny Durinčan je 40 lět we Wětrowskej šamotowni dźěłał. Serbske Nowiny wozjewjeja jeho trochu wudospołnjene, wot Arnda Zoby a Friedharda Krawca z přećelnej dowolnosću nakładnistwa DeBehr zeserbšćene dopomnjenki.
Wosebje dwělomny kapitl su naroki na wróćenje swójstwa tych starowobsedźerjow, kotřiž běchu wuchodnu Němsku po wójnje wopušćili. Njewopisajomne su mysle tych, kotřiž dyrbjachu po 40 lětach dźěła na pječa swójskim wobsydstwje zhonić, zo budu wuswojeni.
Dyrdomdej na polu
Spěwajo a z wjesołej mysličku podachmy so my, dźěći wulkeje skupiny pěstowarnje Worklecy „K wódnemu mužej“, spočatk oktobra pěši do směra na Chrósćicy. Po tym zo běchmy w pěstowarni hižo tójšto wo neplach zhonili, wopytachmy ekobura Ignaca Wjeselu. Na jeho polu čakaše na nas wulki dyrdomdej. Widźachmy ze směra Chrósćic hižo traktoraj přijěć. Knjez Wjesela nas wšitkich powita. Z wuběranskej mašinu za neple je sobudźěłaćer knjeza Wjesele jedyn rynčk nepli za nas wujězdźił. Rozsudźichmy so za čerwjenu družinu neplow z rjanym mjenom „Laura“. Kóždy z nas běžeše z małym bowom w ruce k rynčkej. Nětko zběrachmy neple do bowčka a hdyž bě tón połny, wusypachmy je do wulkeje kisty. To bě ći wjeselo! Hdyž běše kista po něhdźe dwěmaj hodźinomaj połna, běchmy na wšě 500 kilogramow neplow nazběrali. W kisće běchu po wulkosći wšelakore neple – mini, małke, hoberske, wulke a samo tajke, kiž wupadachu kaž wutrobička. Nadobo widźachmy, kak so nam wulka wuběranska mašina za neple bližeše. Knjez Wjesela powědaše nam, zo je wona nowa a zo dźe z njej wšitko wjele lěpje a spěšnišo.
Prěnja delnjoserbska kniha za BOOKii wušła
Wjele wjesela při zaběrje přeje waš Dźěćiznak !
Domchowanku w pěstowarni swjećili
Wučbna hodźina we wsy
Wjace wo Ćišinskim zhonili
Fota: Jurij Bjeńš
Wutoru tydźenja přebywaštej rjadowni 4. lětnika Serbskeje zakładneje šule „Michał Hórnik“ z Worklec w Pančicach-Kukowje, zo byštej so tam na projekće wo Jakubje Barće-Ćišinskim wobdźělili. Organizowała bě jón za šulerjow Domowinska župa „Michał Hórnik“.
Skónčnje prózdniny!
(Katka leži we łožu. Mać přihotuje w kuchni snědań.) mać: (woła) Katka, stań, snědań je hnydom hotowa. Katka: (njewotmołwi, mać ju zas a zaso woła, skónčnje přińdźe a sydnje so mórkotajo za blido) W prózdninach njemóžu so wuspać! mać: Je hižo pozdźe. Twój kakaw budźe zymny a warjene jejko tež. Katka: Sym pak hišće mučna. mać: Prózdniny su dołhe dosć a móžeš so kóždy dźeń wuspać. Katka: Što ha dyrbju cyły luby dołhi dźeń činić. mać: Dźensa móžeš ze mnu na zahrodźe jabłuka zezběrać, kotrež je wětřik wčera ze štomow storhał. Chcu jabłučnicu warić. Katka: (zdychnje) Hižo zaso jabłučnicu ... mać: (so smějkoce) Tebi by wězo lubšo było, hdyž bychu tam jenož spagetije rostli ... Katka: ... a šokolodźany lód. Katka: Dźi sama jabłuka zběrać. Ja budu tak dołho telewizu hladać. Přińdźe zawěsće zajimawy film. mać: Haj, haj, popołdnju a wječor tež zas. Katka: Ně, popołdnju póńdu k Madlence. Ta ma nowy kompjuter. mać: Ty derje wěš, što je ći nan prajił: Přewjele telewizu hladać čini hłupe. Katka: Domanic Beno ma telewizor samo w swojej stwě, a tón je lute jedynki na wuswědčenju měł.
„Z młodymi ludźimi dźěłać je Boži dar“
Rozmołwa z rozžohnowacym so Budyskim tachantskim kantorom Friedemannom Böhme
Lětsa 1. nowembra rozžohnuje so Friedemann Böhme ze zastojnstwa jako kantor Budyskeje katolskeje tachantskeje cyrkwje a poda so na wuměnk. Alfons Wićaz je so z nim rozmołwjał.
Z kotrymi začućemi rozžohnujeće so po wjace hač 30 lětach kantorstwa?
F. Böhme: Sym jara dźakowny za to, štož sym tule w Budyšinje dožiwił. Sym dźakowny za hudźbu, kotruž móžach hrać abo dirigować. Sym jara dźakowny za wjele přećelow, kotrychž sym w tym času zeznał a sej zdobył. To su moje hłowne začuća. Na tamnej stronje so trochu starosću, přetož cyłe procedere mojeho naslědnika abo naslědnicy hišće wujasnjene njeje.
Sće zamołwity był za hudźbny přewod Božich słužbow a scyła za pěstowanje cyrkwinskeje hudźby we wosadźe. Jako sće zastojnstwo w Budyšinje nastupił, što sće sej jako wosebity nadawk stajił a sće jón zmištrował?
