Hync Rychtaŕ z Lipska ma k přinoškej „Wukon małeje strony připóznać“, wozjewjenemu 15. julija w SN pod rubriku Rozmyslowane, slědowace přispom­njenja:

Přečitawši sej přinošk „Wukon małeje strony připóznać“ móžu awtorej jenož z wutroby přihłosować. Docpěty wuspěch Łužiskeje aliancy w Brüsselu nastupajo pruwowanje wudobywanja brunicy we Łužicy je připóznaća hódny. Runje tak je na druhim boku kritiske zhladowanje na dźěławosć Domowiny na wažnych polach našeho narodneho byća połnje woprawnjene. Bohužel so skutkowanje Domowiny často wobmjezuje na kulturne polo a na symboliske gesty. W bytostnych serbskich prašenjach pak su konkretne naprawy a wotpowědne wuslědki tola wjace hač skromne.

Hižo lěta słyšimy a čitamy wot Domowinskich funkcionarow skóržby wo dramatiskim stawje nastupajo serbski wučerski dorost. A kóžde lěto mjenuja nam wjetše ličby pobrachowacych wučerjow serbšćiny a dwurěčnych wučerjow za druhe předmjety. Što pak so stawa? Lěto pozdźišo słyšimy samsne skorženje, jenož ličby su znowa wjetše.

Rainer Domke z hornjofranskeho Küpsa pola Kronacha je koparsku euro­peadu w Južnym Tirolu sobu dožiwił a po­dawa tule swoje zaćišće:

Poprawom wšak běch w Italskej cyle hinašeho zarjadowanja dla: Tam přihotuja swjatočnosće k 125. posmjertninam pózdnjoromantiskeho basnika Oskara von Redwitza-Schmölza (mjeno je słowjanskeho pochada), kotrehož swójba z mojeje hornjofrankskeje domi­zny pochadźa. W Južnym Tirolu mějach tuž składnosć, sej jednotliwe koparske wubranki dokładnišo wobhladać. Běch drje jenički hornjofrankski fan z delnjołužiskimi, Choćebuskimi korjenjemi. Smědźach wjacore hry widźeć a při tym tež serbskich fanow dožiwić. Zadźiwane zwěsćenje tamnišeje nowiny Dolomiten, zo běchu „Serbscy fanojo starojo turněra“, móžu stoprocentowsce potwjerdźić. Bě to prosće sensacionelne serbskich přiwisnikow widźeć. Škoda, zo njeje so sportowy wuspěch muskeje wubranki poradźił. 5. městno angažowanych žonow mje wjeseli. Nadźijam so, zo móžu za štyri lěta w Korutanskej zaso pódla być. Wutrobny postrow woběmaj mustwomaj. Serbska wubranka, olé!

Wito Meškank ze St. Godeharta Eim­beckhausena piše k přinoškej „Cyrkwje njeměli předać“ w SN z 10. meje 2016:

Berlinski ewangelski biskop Dröge mjenuje předań prózdnych cyrkwjow, je „pozłoćić“. Chiba přitrjechi to za ewangelske cyrkwje, ale na přikładach biskopstwow Hildesheima w 1990tych lětach, Limburga a Kölna spočatk 2000tych lět, Berlina kónc 2000tych lět a Hamburga dyrbjeli spóznać, zo katolikojo z nuzy jednaja. Snadź hodźi so mobiliar wosadźe přewostajić, kotraž je swój přez wójnu, kaž w Chorwatskej abo Syriskej, zhubiła. Twarjenje a ležownosć pak zawjazujetej dale na městnje rozsudźić a jednać. Swjaty křiž móhł dale z wěže do kraja hladać. Cyrkej njehodźi pak so jeno z lutymi pjenjezami stabilizować, zo njeby so zwjezła, ale přewažnje z tym, zo ju wužiwamy.

Pawoł Rota z Ralbic podawa trěbne wudospołnjenje rozprawy w februarskim Věstníku wo powójnskich podawkach w Róžeńčanskej šuli nazymu 1945:

Zajimowani čitarjo Serbskich Nowin wědźa, zo jim Mikławš Krawc-Budyski prawidłownje rozprawja, što w Praze wuchadźacy měsačnik Česko-lužický věstník ze Serbow piše. K powěsći w februarskim wudaću wo „stawkowanju serbskich dźěći přećiwo němskim wučerjam w Róžeńće a w Ralbicach nazymu 1945“ chcył něšto dodać. Wo Ralbicach wšak ničo njewěm. W Róžeńće sym to dožiwił.

Wuchadźišćo: Z kóncom Druheje swětoweje wójny 8. meje 1945, z našim narodnym wuswobodźenjom, je w serbskim ludźe runjewon wubuchnyło narodne wědomje. Wot dorostłych je škrička přeskočiła na dźěći, kaž su to starobje wotpowědnje zrozumili a zwoprawdźić móc myslili. A to měješe wuskutk w šuli, kiž pak je z kolijow wujěł. Zo „su šulerjo němskeho wučerja zbili“, kaž to Věstník piše, wobswědčić njemóžu. Běch tehdy šuler 8. lětnika w Róžeńće.