W septemberskim wudaću Rozhlada namaka so wuběr wjelorakich přinoškow.  

„Mje njestara!“ Pod tutym hesłom wobswětluje Jonas Pjetaš swoje nazhonjenja z prawicarskej namocu na serbskich swjedźenjach a reakciju serbskeho wobswěta na tute njeskutki.

Prašenje je wšak: Štó chcemy być? Na zajimawe a hnujace wašnje předstaji Měrćin Wałda Serbow w konteksće z kolonializmom. Zo mějachu so jako „primitiwne“ a „njezrałe“ wobhladować, to dźě potajnstwo njeje. Zo njemóže pak so hač do dźensnišeho wo přewinjenej dobje rěčeć, to wotbłyšćuje nětčiše NJEpřipóznaće Serbow jako domoródny lud. Z tym pak so jenož zakładne standardy aktualneje politiki njepodrywaja: Hdyž statusej domoródnosće woznam njepřicpěwamy, njewotrězamy jenož hałuzu, na kotrejž sedźimy – ale zhubimy dźěl našeho čłowjeskeho byća a našeje dostojnosće. 

Wodorunje: 3 duchowny, 6 sydlišćo pola Nuknicy, 7 wobkrućer sudnistwa, 8 tute, 10 płody k jědźi, 11 něhdyši wobchodnik, 14 stolica Vietnama, 16 sobudźěłaćerjo, 17 personalny pronomen

Padorunje: 1 kartyplacanje, 2 program hotela, 3 wobdźělnik kónčneje hry, 4 pozitiwna elektroda, 5 arabski zaliw, 9 dźěl kolesowarskeho wubědźowanja, 10 škitna woršta štoma, 12 nic stereo, 13 póda, 15 ně čěsce