Spočatk tydźenja roznjese so po Serbach powěsć, zo je 29. měrca w 74. žiwjenskim lěće zemrěła w Lipsku bydlaca serbska spisowaćelka Angela Stachowa. Z njej zhubimy awtorku, kotraž je předewšěm w 1970tych a 1980tych lětach serbsku lite­raturu z wurjadnymi powědkami wobohaćiła, wo kotrychž so často kontrowersnje diskutowaše. Pěkne a spodobne stawiznički njeběchu jeje wěc.

Angela Stachowa narodźi so 16. awgusta 1948 w Praze jako dźowka serbskeho spisowaćela a wučerja Jurja Měrćinka. Wona wotrosće w Budyšinje a złoži 1967 abituru na Serbskej rozšěrjenej wyšej šuli w Małym Wjelkowje. Runočasnje dósta fachowy list jako mechanikarka dalokopowěsćownistwa. Po tym zo bě lěto jako wolontarka w redakciji Noweje doby dźěłała, studowaše na Techniskej uniwersiće w Drježdźanach a zakónči studij jako diplo­mowa inženjerka ekonomije. Z lěta 1973 dźěłaše jako wědomostna asistentka na Karla Marxowej uniwersiće w Lipsku, doniž njesta so 1976 ze swobodnej spisowaćelku. Z toho časa bydleše w Lipsku. Wot 1990 do 1994 bě za PDS čłonka Němskeho zwjazkoweho sejma.

Lětdźesatki dołho hižo kolesuju. Čim ­starši pak bywaš, ćim mjenje steji wukon w srjedźišću, ale swoboda tuteje formy pohibowanja. Jězdźić po pućikach, kotrež z awtom njedocpěješ, dojěć sej k městnam, za kotrež pěši čas njedosaha. Widźu koleso mjeztym jako wulkotny srědk za domiznowědne dalekubłanje a hustodosć mam synergijowe efekty mjez swojim lektorskim dźěłom a hobbyjom. Ně, njeměnju, zo móžu spěšnje manuskript k awtorce abo korektorej dowjesć, kotryž by z póštu dlěje trjebał a pjenjezy płaćił. Mi dźe wo tajke situacije, jako dwělowachmy za knihu „Worklecy něhdy a dźensa“, kak so mjeno hrabinki Moniki dokładnje pisa, kotraž je dała Worklečansku kapału natwarić. Kolesowa tura z pozastančkom při jeje rowje w Chrósćicach prašenje wuswětli. Abo jako pobrachowaše nam za něm­ske wudaće „Sorbische Denkmale“ hišće aktualny foto pomnika z restawrowanej narownej taflu Michała Rostoka w Husce, kotryž bu w aprylu 2021 znowa poswjećeny, ale w běhu lěta hišće raz změnjeny. Da rěkaše kameru na kolesowy trening sobu wzać a sej raz na Hušćanski kěrchow dojěć.

We wobłuku 34. mjezynarodneho Drježdźanskeho filmoweho festiwala, wotměwaceho so wot 5. do 10. apryla, je Serbsko-němska filmowa syć Łužycafilm hromadźe ze Sakskim filmowym zwjazkom wčera na 2. stajne blido do Drježdźanskeho hroda Lingnera přeprosyła.

Dźensa před pjeć lětami je njenadźicy ze­mrěł serbski nakładnik dr. Frank Stübner, kiž je z wudaćemi swojeho nakładnistwa Lusatia wjele lět wobohaćał knižny swět Hornjeje Łužicy. Rodźeny 1954 do serbskeje swójby w Barće, je na Serbskej rozšěrjenej wyšej šuli maturował. Po studiju germa­nistiki w Lipsku promowowaše wo literarnym tworjenju Jurja Brězana. Wróćiwši so do domizny sta so z lektorom w Ludowym nakładnistwje Domowina. Lěta 1992 so zmuži sam nakładnistwo załožić. Jeho najznaćiša edicija bě woblubowany „Oberlausitzer Hausbuch“, němski pendant „Serbskeje protyki“, kotrehož prěni lětnik bě dr. Stübner hišće w LND wudał. Sćěhowaše 25 wudaćow – lěto wob lěto tež z přinoškami ze serbskej maćiznu a z pjera serbskich awtorow. Na wudaću za lěto 2018 hižo pilnje dźěłaše, jako hakle 62lětneho něšto dnjow do 25. jubileja nakładnistwa Lusatia boža ručka zaja. Nimale 250 edicijow bě mjeztym wudał a za nje w kruhu nakładnikow Sakskeje a zwonka njeje wulke připóznaće žnjał. Dr.