3. małeho róžka 1854 narodźi so rězbar Jan Pječka w Budyšinje jako syn rězbarja. Wón nawukny powołanje kaž nan a měješe wot lěta 1879 hač do smjerće 12. hodownika 1926 samostatnu dźěłarnju rězbarja. Hłownje stwori kaž hižo nan za katolske rowy narowne kamjenje a za nje tež wuměłstwowe postawy jako pychu. Wón je za wšelake wosobiny wuměłsku pychu za jich posledni wotpočink stworił. Na sławnym Mikławšku nadeńdźemy wjacore jeho narowne pomniki z postawami a nabožnymi symbolemi, tak za poslednjeho serbskeho biskopa Jurja Łusčanskeho (1839–1905) narowny kamjeń z křižom na nim a narownej platu před nim. Za Michała Hórnikowy row je stworił za narowny pomnik postawu skřižowaneho a postawje swjateju japoštołow Cyrila a Metoda. Pódla rowa Hórnika je pochowany kapłan, spisowaćel a rěčewědnik Michał Róla (1841–1881). Tež jeho na­rowny kamjeń je Pječka stworił. Za 1804 w Zejicach narodźeneho a 1895 zemrě­teho fararja a spisowaćela Michała Buka je zhotowił narowny kamjeń a jeho pychu při wonkownej muri wołtarnišća a dalše wuměłske sakralne drohoćinki Baćoń­skeje cyrkwje. Manfred Laduš

1. februara 1804 narodźi so w Słonej ­Boršći do swójby studnjerja a žiwnosćerja farar, Serbow narodny basnik a załožićel našeje narodneje kultury Handrij Zejler. Nadarjeny hólčec wopyta Budyski gymnazij. Studowaše w Lipsku teologiju a bu ze stipendijom Budyskeho tachantstwa podpěrany. „Z njeboćičkim Zejlerjom zhubichmy jednoho z najzasłužbnišich Serbow, sobuzałožerja a wužiwarja noweho serbowstwa, sławneho pěsnjerja a pilneho spisowarja, kotrež mjeno budźe so w stawiznach serbskeje rěče a literatury wěčnje błyšćić.“ Tak pisaše Michał Hórnik w nekrologu za 15. winowca 1872 we Łazu zemrěteho Zejlerja, kotrehož bě tam wot lěta 1835 z wob­lubowanym wosadnym fararjom.

1. februara 1934 narodźi so Marja Brězanec jako dźowka serbskeho wučerja w šleskim Thommendorfje. Swójba přesydli so 1945 do Šěrachowa, a pola swójbnych nana w Ralbicach a Šunowje nawuknje Marja spěšnje serbsku rěč. Pozdźiša lektorka, spisowaćelka a literarna kritikarka wuda so 1957 na serbskeho literarneho wědomostnika a basnika dr. Jurja Młynka a je tuž jako Marja Młynkowa znata. W Lipsku studowaše pedagogiku a germanistiku a dźěłaše po tym jako wědomostna lektorka w Budyšinje, a wot 1958 w nowozałoženym LND jako lektorka za beletristiku. Wot lěta 1960 bě wona swobodna spisowaćelka a jara připóznata literarna kritikarka. Z jeje pjera su knihi „Kostrjanc a čerwjeny mak“, „Dny w dalinje“. Tematisce wěnowaše so sylnje problemam žonow a młodostnych. Za dźěći spisa „Dundak Matej“ a za młodostnych 1964 „Starosće w dźewjatce“. Marja Młynkowa zemrě hakle 37lětna 27. februara 1971 w Budyšinje a bu na Mikławšku pochowana. Při jeje rowje namaka tež jeje mandźelski swój posledni wotpočink. Po smjerći wuńdźe zběrka jeje literarnych kritikow „Z wótrym wóčkom“. Dwójce spožči so jej Literarne myto Domowiny. Manfred Laduš

27. wulkeho róžka 1854 zemrě na Budyskim tachantstwje farar a šolastikar Jan Michał Haška. Wón bě awtor wjacorych serbskich nabožnych spisow, kotrež w te­hdomnišim času katolscy Serbja rady čitachu. Jan Michał Haška bě 1847 mjez za­łožerjemi Maćicy Serbskeje a bě tež hač do smjerće z jeje wuběrkownikom. Narodźi so 13. požnjenca 1778 do žiwnosćerskeje swójby w Kulowje. Wón bě chowanc Praskeho Serbskeho seminara, wopyta tam gymnazij a studowaše potom na Karlowej uniwersiće filozofiju a teologiju. Jan Michał Haška bě jedyn z wjace hač sto měšnikow, kotřiž hač dotal z Kulowskeje wosady wuńdźechu. 22 lět bě z kapłanom, doniž njebu 1824 z wosadnym fararjom w Chrósćicach, hdźež dźesać lět spomóžnje skutkowaše. 1834 bu šolastikar a wot 1842 kantor na Budyskim tachantstwje. W swojim Budyskim času je tójšto serbskich nabožnych knižkow spisał kaž 1848 „Katechismus teje křesćianskeje katolskeje wučbe“ a „Swjate sćenja, lekciony ha epistle ...“, a zhromadnje z Budyskim wučerjom Adolfom Sommerom modlerski spěwnik „Jezusowa winica ...“. Kruće zakitowaše Haška stare katolske serbske pismo a jeho gramatiku po Kulowskej narěči.