Dźensa před 150 lětami narodźi so prawiznik, justicny rada dr. jur. Arnošt Herman serbsko-ewangelskej kublerskej swójbje we Wuricach. Na Budyskim gymnaziju předsydarješe wón towarstwu Societas Slavica Budissinensis. Na studiju prawnistwa wožiwi w Lipsku Sorabicum, wudawaše rukopisny serbski časopis a bě starši serbskeho studentstwa. Dr. Herman skutkowaše jako jurist w Budyšinje, bě tam předsyda konserwatiwneje strony, a za čas Weimarskeje republiki je jako předsyda Serbskeje ludoweje rady a jako předsyda Maćicy Serbskeje serbski lud mjezynarodnje zastupował, mjez druhim na kongresomaj narodnych mjeńšin w šwicarskim Genfje. Jako reprezentant serbskeho ludu je Hitlerej 1933 při jeho nastupje jako reichski kancler zjawnje hołdował. 1934 woteda swoje zastojnstwo w narodnym žiwjenju a bu za Čestneho Maćicarja pomjenowany. Dr. Herman zawostaji tež tójšto domiznowědnych a stawizniskich přinoškow wo wsach Kubšicy, Cyžecy, Splósk, Hućina, Wuricy a Němcy w Časopisu Maćicy Serbskeje, kotrejž wot lěta 1892 přisłušeše, a w časopisu Łužica. 13. januara 1940 wón zemrě. Manfred Laduš

Dźensa před sto lětami narodźi so Maks Pilop, kiž je w powójnskim serbskim no­winarstwje wusahowacu rólu měł. Z nim na čole su so bytostne změny w serbskim žurnalizmje stali: Nowa doba bu dźenik, redakcija bu po principje šefredaktora natwa­rjena, struktura redakcije po wotrjadach a fachowych polach přerjado­wana. Byrnjež redakcija po ludźoch mała była – personalny wobstatk hibaše so mjez 15 a wjace hač 20 ludźimi, – bě No­wa­ doba nětkole do principow NDR­ske­ho nowinarstwa zarjadowana: ze wšěmi lěpši­nami, ze wšěmi špakami.

Maks Pilop njebě w serbskim nowinar­stwje cuzy, hdyž jeho 1954 na městno šefre­daktora sadźichu. Jako młodźenc bě hižo do přiłohi Serbskich Nowin dopisował. Po wójnje dźěłaše na wšelakich městnach w Budyšinje a w Pančicach, natwarjejo nowy powójnski porjad, doniž so w redakciji Lausitzer Rundschau, spočatnje za Łužicu, pozdźišo za Choćebuski wobwod wuchadźacu stronsku nowinu, na žurnalista njewukmani. Na Lipšćanskej Karla Marxowej uniwersiće bu na diplomoweho žurnalista wukubłany.

11. hodownika 1995 zemrě w 81. žiwjenskim lěće Radworska ludowa pěsnjerka a 48 lět w chórje Meja spěwaca Hana Wića­zowa, kotraž bu tři dny pozdźišo na wjesnym kěrchowje pochowana. 14. wulkeho róžka 1915 bě so wona znatej Hickec­ swójbje w Chelnje narodźiła. Hižo jako­ šulerka napadny wučerjej Micha­łej Nawce swojeho dobreho hłosa a hrajerskeho talenta dla. Tak je w Ra­dworskej lajskej dźiwadłowej skupinje so­bu­ skutkowała. Ze 16 lětami započa Hana Hickec, kotraž je te­hdy pola bura słužiła, w Meji spěwać a wosta tež po tym zo bě so na krawcoweho mištra Alfonsa Wićaza wudała, 48 lět najstaršemu serbskemu chórej swěrna. Pod dirigatom Michała Nawki, Jana Andrickeho, Jurja Winarja a Achima Brankačka je swěrnje z lóštom a cyłej wutro­bu serbski spěw pěstowała. Wića­zoweje syn Alfons je jej nastawk „Meja a moja mać“ w Serbskej protyce 1995 wěnował. Tójšto lět je přinoški do serb­skeho dźenika a wječornika a do dalšich časo­pisow pisała, hdźež su tež jeje pěsnje wozjewjeli. Hana Wićazowa bě sobu naj­płódniša basnjerka Radworskeho kružka pisacych Radlik, kotryž je dr. Achim Naw­ka nawjedował. Manfred Laduš

Po studijnych lětach molerstwa w ródnej Słowjenskej a dale w Grazu, Wienje, Parisu a Praze a po studijnych pućowanjach po mnohich europskich krajach přesydli so Ante Trstenjak 1920 do Prahi. Tam załoži swójbu a zezna tež serbskich studentow. W lěće 1928 poda so prěni raz na pjeć měsacow do Łužicy, zo by sej stawizny, rěč a kulturu Serbow zbližił. Sydom króć je wón Łužicu wopytał, posledni raz składnostnje ll. festiwala serbskeje kultury 1968. Serbska narodna drasta jeho fascinowaše, a tohodla je Serbowki w Hornjej a Delnjej Łužicy na najwšelakoriše wuměłsko-techniske wašnje zwobraznił. Serbowkam wěnowaše Trstenjak dlěje hač 30 lět swoje wuměłske tworjenje. Najznaćiša mólba je triptychon „Hołdowanje serbskim wótčincam“, kotryž debi žurlu Serbskeho muzeja w Budyšinje. Njedawno hakle su tam wustajeńcu jeho wobrazow „Barby daliny“ wotewrěli. Přistupna je přehladka hač do klětušeje 9. meje, tuchwilu pak je pandemije dla bohužel za­wrjena. Mějmy nadźiju, zo dalši přistup k wustajeńcy hišće zmóžnja, prjedy hač pokazaja ju w Praze a Mariboru. W starobje 76 lět zemrě Trstenjak 4. decembra 1970.