23. junija 1820 narodźi so spisowaćel, kěrlušer a farar Michał Domaška kublerskej swójbje w Komorowje pola Rakec. Budyski gymnaziast je towarstwo Societas Slavica Budissinensis sobu załožił. ­Po studiju teologije w Lipsku sta so wón 1846 z prědarjom w Delnim Wujězdźe, wot lěta 1849 do 1892 bě farar w Nosaćicach. W lěće 1847 je Domaška Maćicu Serbsku sobu załožił, kotraž jeho 1889 za čestneho čłona pomjenowa. 7. junija 1897 zemrě wón w Ketlicach. „Z wutrobnej dźakownosću na njeho spominamy, na horliweho wótčinca. Z płódnym, žohnowanjabohatym pjerom a skutkom je za naš narod dźěłał“, dr. Arnošt Muka wo nim pisaše. Wulku próstwu Serbow bě liberalny duchowny 1848 sobu spisał. Jeho pěseń „Naše serbstwo z procha stawa“ běše dołho narodna hymna. Domaška wuda zběrku kěrlušow „Zionske hłosy“ a spisa nabožne knihi kaž „Swjaty póst“, „Póstna harfa“, „Adwentska harfa“ a „Symješka ­na Božu rolu“ kaž tež „Lećacy list“ a powědančko „Bratřik a sotřička“. Serbske Nowiny a časopisy Zernička, Misionske powěsće a Łužica jeho teksty wozjewjachu. Michał ­Domaška bě tež redaktor Misionskeho Posoła. Manfred Laduš

Načolny Domowinski funkcionar Delnjeje Łužicy Fryco Nakońc narodźi so 20. junija 1920 dźěłaćerskej swójbje w Šlichowje. W Choćebuzu nawukny wón powołanje tkalca přestrjencow. We wójnje zhubi nohu. Ćežko zbrašeny bě najprjedy w ródnej wsy gmejnski pisar, po tym wjesnjanosta a politiski sobudźěłaćer Zjednoćenstwa wzajomneje burskeje pomocy (VdgB). Te­hdyši 1. sekretar župy „Delnja Łužica“ Herbert Funka zdoby sej jeho za dźěło w Domowinje. Wot lěta 1954 bě Nakońc 1. sekretar župy Choćebuz, po tym sekretar wobwodneho předsydstwa Domowiny a wot 1962 pjeć lět zaso 1. župny sekretar. W měrcu 1965 bu za čłona Zwjazkoweho předsydstwa Domowiny a jeho sekretariata wu­zwoleny. Bě po dwurěčnych wsach Delnjeje Łužicy po puću a wudźeržowaše wuske zwiski ze Serbami. W połstatych lětach 20. lětstotka podpěraše wosebje błótowskich rybarjow, kotrymž chcyše Zwjazk wudźerjow NDR jich tradicionalne wašnje łójenja rybow zakazać. Z pomocu předsydy Domowiny a zapósłanca Ludoweje komory NDR Kurta Krjeńca so poradźi, tradicionalne prawa Błótowskich rybarjow zakonsce zaručić. 28. hodownika 1967 Nakońc smjertnje znjezboži.

Narodny wuměłc serbskeho ludu, moler, nowinar a spisowaćel Měrćin Nowak naro­dźi so 13. junija 1900 w Njechornju. Wón studowaše wuměłstwo a molerstwo w Praze a Waršawje, bě sobudźěłaćer-ilustrator Serbskich Nowin hač do nalěća 1933, hdyž bu wot nacijow dźewjeć ty­dźenjow zajaty a po tym z nowinarstwa wuhnaty. Wón wozjewi zdźěla pod pseudonymom Bobak w serbskim dźeniku moderne fabule wo zwěrjatach kaž „Baćoń a žaba“, reportaže a powědančka, w kotrychž je na hrožacy strach fašizma skedźbnjał a na satiriske wašnje narodnu liwkosć někotrych Serbow šwikał. Swoje rysowanki a mólby signowaše z lipowym łopješkom. 14. oktobra 1923 bě wón Zwjazk serbskich tworjacych wuměłcow załožił a bě jeho kordinator. Hesło jeho žiwje­nja bě „Chcu być słužownik serb­skeho ludu“. Nacije jemu pisanje zaka­zachu, medije Zwjazka Polakow w Němskej porno tomu zmóžnichu jemu dźěło pod pseudonymom Strzygon.

9. junija 1990 zemrě w Budyšinje wědomostnik, pedagoga, spisowaćel a basnik, lawreat Myta Ćišinskeho 1. rjadownje dr. habil Frido Mětšk. W Annabergu bě so wón 4. oktobra 1916 swójbje přistajeneho narodźił. Mać nana bě Delnjoserbowka, a tak přiswoji sej młody Frido maćeršćinu wowki. W Halle studowaše staru filologiju, slawistiku a stawizny a wuda tam tajnje prěnju zběrku basnjow „Mojim Serbam“. W Jenje promowowaše na doktora filozofije. Po nawróće ze sowjetskeje wójnskeje jatby bě wot 1949 pjeć lět direktor Serbskeje wyšeje šule Budyšin a je za šulerjow wučbne materialije sobu zdźěłał. Spožčichu jemu titul Zasłužbny wučer ludu. Wot lěta 1955 hač do wuměnka bě dr. Mětšk při­stajeny Instituta za serbski ludospyt, hdźež je Serbski kulturny archiw natwarił a nawjedował. Z jeho pjera su wjacore sta wědomostnych a literarnych dźěłow a přinoškow w medijach, přełožkow z litawskeje a kašubskeje literatury a něhdźe 25 knihow, kaž powědančko „Bjedruški“, „Chrestomatija dolnoserbskeho pismowstwa“, „Stawizny němsko-serbskich kulturnych poćahow“ a „Der Kurmärkische-wendische Distrikt“.