30. nalětnika před 150 lětami zemrě najwuznamniši serbski misionar Jan Awgust Měrćink jako wuměnkar Ochranowskeje bratrowskeje wosady w Małym Wjelkowje. Wón bu na tamnišim pohrjebnišću wosady pochowany a jeho row zakrychu z pěskowcowej platu.

Składnostnje jeho 130. posmjertnin je Serbske ewangelske towarstwo na namjet Trudle Malinkoweje Měrćinkowy narowny pomnik wobnowić dało. Budyski rězbar Uwe Konjen zhotowi kopiju bywšeje tafle z jeho mjenom a žiwjenskimi datami. Na hłownej lětnej zhromadźiznje Serbskeho ewangelskeho towarstwa 31. winowca 2005 bu wobnowjeny narowny pomnik swjatočnje přepodaty.

28. nalětnika před 200 lětami narodźi so prof. dr. phil. Křesćan Bohuwěr Pful w Přišecach pola Budyšina jako syn měšćanskeho kublerja. Wot lěta 1837 do 1843 chodźeše na Budyski gymnazij. Za swoje wukony w předmjetach łaćonska, francoska, grjekska a hebrejska rěč bu wjacekróć mytowany. Pilnje wudospołnješe so tež w maćeršćinje. Bě čłon a starši towarstwa Budyskich serbskich gymnaziastow. Maturu zakónči ze slěbornej medalju města Budyšina. Pod pseudonymom „Łučan“ wuda młodostny knihi kaž „Cyrkwine kluče“ a „Nikodemusowe knižki“. W Lipsku studowaše teologiju, klasisku filologiju a slawistiku. Rady so z Lipska w prózdninach domoj poda a spěsni bórze přewšo woblubowany spěw „Hory módre, ja was znaju“. Jako student pospyta so z Janom Pětrom Jordanom we wudaću serbskeho słownika, wosta pak při prěnim zešiwku. 1846 promowowaše na doktora filozofije a zastupi 1847 do Maćicy Serbskeje. Po studiju bu 1847 z wučerjom na Drježdźanskej Křižnej šuli a zasadźowaše so za serbske ewangelske kemše w sakskej stolicy. Wot lěta 1861 do 1872 bě z wučerjom a direktorom Vitzthumskeho gymnazija, 1863 bu na profesora powyšeny.

15. nalětnika 1895 zemrě w Palowje (Pohla) tamniši wjelelětny wosadny farar, stawiznar, spisowaćel, literarny slědźer a bibliograf Korla Awgust Jenč. Wyši wučer, hudźbnik a poeta Korla Awgust Fiedler napisa jemu nekrolog kaž tež baseń „horliwemu wótčincej, pilnemu serbskemu spisowarjej na dnju jeho chowanja 18. měrca 1895 w přećelskej lubosći a swěrje“. A na sekli wulkeje palmy k pohrjebej steješe „swojemu dołholětnemu sobustawej, wjelezasłužbnemu wuběrkownikej, wučenemu spisaćelej a wustojnemu znajerjej serbskeho pismowstwa, dźakowna Maćica Serbska“. Jeho row z dwurěčnym narownym kamjenjom je při Palowskej cyrkwi.

19. nalětnika před 120 lětami narodźi so do swójby ćěsle a roboćana w Žičenju ­pola Hodźija pozdźiši najwoblubowaniši ludowy pěsnjer Pětr Młóńk. Wot lěta 1821 bě jako chěžkar a ćěsla w Dźiwoćicach (Siebitz) žiwy. Za čas wosomlětneje wojerskeje słužby w Drježdźanach započa serbsce pěsnić. Dźěłaše štyri lěta na twarnišću železniskeje čary Drježdźany-Zhorjelc a bě potom wjesnjanosta w Dźiwoćicach. Ludźo skazachu pola njeho składnostne basnje za swójbne jubileje a pohrjeby. ­Dale pěsnješe swětne basnje a kěrluše po přikładźe ewangelskich spěwarskich. Na tysac basnjow a kěrlušow je za Tydźenske a Serbske Nowiny spěsnił.

Nakładnik Jan Arnošt Smoler Pětra Młóńka spěchowaše. Wulki dźěl jeho dźěłow wozjewi w zběrniku „Kěrluše a spěwy“, kiž bu 1879 ćišćany a 419 zbasnjenych twórbow wopřiješe. Dale spisa „Dar poslednjeho zeleneho štwórtka za lube serbske mótki“. W 1848 załoženym Serbskim Towarstwje w Třoch Hwězdach bě zapisowar, runje tak w Serbskim ewangelskim knihowym towarstwje. Młóńk bu čestny čłon Maćicy Serbskeje.