„Wotwisuje zapřijeće domizna wot politiskeje geografije, wot wokrjesow, wobwodow abo krajow? Za jednotliwca je zapřijeće domizna zwjazane z teritorijom, z kotrymž ma wosebity zwisk, do kotrehož je so narodźił.“ Takle piše prof. dr. Dietrich Šołta w přinošku „Łužica jako domizna dweju ludow“, wozjewjenym z dalšimaj nastawkomaj serbskeje tematiki w lětušim časopisu Krajneho zwjazka sakski domizniski škit. „Łužica je bikulturny region. Jeje mjeno je słowjanskeho pochada. Hač donětka bydlitej tam, a to hižo dlěje hač tysac lět, dwaj ludaj, kotrejž ju jako swoju domoródnu domiznu­ wobhladujetej. Němcy a Serbja, wulki a mały lud, su tam zhromadnje žiwi­.“

Awtor skedźbnja na asimilaciju Serbow a na wuskutki zasydlenja přesydlencow po lěće 1945 na serbskich wsach, hdźež wučinjeja woni 20 do 25 procentow ludnosće. Šołta pak pokazuje runje tak na napřećiwny proces wosebje w katolskich kónčinach, hdźež so přesydlency tež zeserbšćichu. „Tak maja tež Němcy swój podźěl na ‚dźiwje‘, zo je so słowjanska mjeńšina hač donětka realnje zachowała“.

Hync Rychtaŕ z Lipska ma k přinoškej „Wukon małeje strony připóznać“, wozjewjenemu 15. julija w SN pod rubriku Rozmyslowane, slědowace přispom­njenja:

Přečitawši sej přinošk „Wukon małeje strony připóznać“ móžu awtorej jenož z wutroby přihłosować. Docpěty wuspěch Łužiskeje aliancy w Brüsselu nastupajo pruwowanje wudobywanja brunicy we Łužicy je připóznaća hódny. Runje tak je na druhim boku kritiske zhladowanje na dźěławosć Domowiny na wažnych polach našeho narodneho byća połnje woprawnjene. Bohužel so skutkowanje Domowiny často wobmjezuje na kulturne polo a na symboliske gesty. W bytostnych serbskich prašenjach pak su konkretne naprawy a wotpowědne wuslědki tola wjace hač skromne.

Hižo lěta słyšimy a čitamy wot Domowinskich funkcionarow skóržby wo dramatiskim stawje nastupajo serbski wučerski dorost. A kóžde lěto mjenuja nam wjetše ličby pobrachowacych wučerjow serbšćiny a dwurěčnych wučerjow za druhe předmjety. Što pak so stawa? Lěto pozdźišo słyšimy samsne skorženje, jenož ličby su znowa wjetše.

Pjatnaće mustwow je so póndźelu w Konjecach na beachturje Radija Satkula wobdźěliło. Po ličbach Konječanskeje młodźiny bě tam něhdźe 250 ludźi. Za sportowu redakciju SN bě to přičina, so někotrych z nich za jich mě­nje­njom prašeć. Kilian Hrjehor je to přewzał.

Pia Šołćic z Ralbic: Sym tu jenož přihladowarka. To pak je runje tak rjenje, wšako je tu jara wjele młodostnych. Dale sym překwapjena, zo tu telko mustwow sobu čini. To je cool.

Jadwiga Ledźborjec z Ralbic: Atmosfera je jara přijomna. Młodostni mjez sobu serbsce rěča, štož mje zwjesela. Tež wjedro derje „sobu hraje“. Jako volleyballistka drje so njewobdźělu, přiwšěm je to za mnje wulkotne prózdninske sportowe zarjadowanje.

Nadine Cižankec z Jawory: Satkula-beach je za mnje wažny wobstatk kóždeho lěća. Zetkawamy so z přećelkami a přećelemi a zhromadnje sportujemy. Mamy při tym swoje wjeselo. Je super, zo Radijo Satkula beachturu kóždolětnje organizuje. Tak so mnozy młodostni w lěću přeco zaso widźa.

Sćěhuješ-li medije, wone wozjewjeja, zo strach před terorowymi nadpadami w Němskej přiběra. Redaktorojo Serbskich Nowin su so ludźi prašeli, hač so boja abo hač maja tajke strachi wliw na jich planowanje dolowa.

Angelika Ćěpicowa z Kulowa: Byrnjež kedźbliwy być dyrbjał, njemóžeš so tola doma ze strachom chować. Do Turkowskeje wšak sprawnje prajene wokomiknje lećała njebych. Powšitkownje pak nje­trjebamy so bojeć. Stać móže so wšudźe něšto, tež na kóždym lětanišću a samo doma. Jako swójba smy hižo wjele po wukraju pućowali a tež dźensa hišće rady do dowola jězdźimy. Njejsmy ženje ni­hdźe ničo hubjene nazhonili. Čehodla měli so tuž nětko nastajnosći bojeć?

Stefan Cuška Z Budyšina: W oktobrje poleću ze Smjerdźečanskej rejwanskej skupinu do Indiskeje. Hišće je wjele chwile, ale přiwšěm so trochu starosću. Generelnje­ do afriskich krajow tuchwilneho njeměra dla lećał njebych. Měnju pak, zo móže mje teror wšudźe trjechić, tež w Budyšinje.