Dźens za tydźeń počesća serbske institucije zhromadnje z hosćimi a partnerami wusahowaceho łužiskeho spisowaćela Kita Lorenca z wosebitymaj ­zarjadowanjomaj. Basnik, kiž je loni w septembru na prawdu Božu wotešoł, by spočatk měsaca wosomdźesaćiny swjećił.

Wědomostny sympozij

22. nalětnika popołdnju wuhotuje Serbski institut zhromadnje ze slawistiskim institutom Techniskeje uniwersity Drježdźany sympozij „Kito Lorenc mjez poeziju a literaturowědu“ w Budyskim Serbskim muzeju. Prof. Walter Schmitz předstaji spisowaćela a rozjima prašenje, hač bě Lorenc „basnik małeho ludu?“. Dr. Ewout van der Knaap wěnuje so w swojim přednošku „Neulust“ dźěłu na rěči w němskich basnjach Lorenca. Přizamknje so referat prof. Christiana Prunitscha, kiž so pod hesłom „Podomk“ ze serbskorěčnej lyriku awtora zaběra. Dr. Franc Šěn chce so k Lorencej jako „znajerjej serbskeje literatury“ wuprajić.

Spomnjenka k 50. posmjertninam Michała Nawki (22.11.1885 ­ w Ra­dworju – 16.03.1968 w Budyšinje)

W našich dnjach najžiwiši skutk Michała Nawki drje su wot njeho kěrluše, wosebje te, zwjazowace Serbow-putnikow do Róžanta abo tych, kotřiž modla so spěwajo k patronam swojeje wosady. Myslu sej, zo ma prěnje městno kěrluš „Miłosćiwa, zhladuj na nas“. Chróšćanska cyrkej rži, hdyž spěwaja w njej patronatny kěrluš swjatymaj Symanej a Judźe Tadejej „Martrar swoju krej rozla w Persiskej“ kaž tež „Bosćano, wojako“. Hnujacy je jutrońčku w Radworju předposledni kěrluš křižerskeho nyšpora, hdyž zanošuja na konju Kralownje swjateho róžowca „Knježna swjata, maći Boža“. We Wotrowje česća sej jako patrona wosady „swj. Bena, chorhojnika Mišnjanskeho biskopstwa“. Słowa a melodije Michała Nawki su w ertach tysacow Serbow.

W Spěwarskich za ewangelskich Serbow zapřijatej stej wot Michała Nawki ponowjenej a přebasnjenej tekstaj kěr­lušow. Google maps znaje jenički přikład w zjawnym rumje: Wjesny puć w Radworju je po mnohostronskim narodnym prócowarju, wučerju, rěčespytniku, basniku a hudźbniku Michale Nawce pomjenowany.

Skupiny a swójby móža ekskursije na Wotrowske hrodźišćo knihować

Kamjenc (SN/mwe). Ze zajimawymi a wotměnjawymi poskitkami Kamjenski Muzej zapadneje Łužicy wosebje swójby do swojeho domu wabi. „To su wospjet a znowa njedawne zymske prózdniny pokazali. Swójby z dźěćimi rady naše akciske dny a prózdninske poskitki wužiwaja. To nastupa tež dźěćace narodniny. Wone su połne dožiwjenjow a wobsahuja přeco tež praktiski dźěl“, rozłožuje Ines Müller-Spindler, zamołwita za zjawnostne dźěło. „Ze swójbnymi kaž tež přećelemi móža holcy a hólcy na narodninach w muzeju rjane hodźinki dožiwić.“

Zašłe tydźenje přihotowachu w Kamjencu wustajeńcu z wobrazami Wojerowčanki Gudrun Otto a ze skulpturami Cvetanki Kiriloweje-Schnorrbusch z Połč­nicy. Minjenu sobotu su přehladku wotewrěli. Wobě wuměłči čerpatej swoje inspiracije z přirody kaž tež z dožiwjenjow z ludźimi. A zhromadnje wonej nětko swoje twórby w elementariju wustajatej.

Budyšin (SN/bn). Prěnjej lětušej koncertaj Serbskeho ludoweho ansambla w rjedźe „Mišterske twórby chóroweje hudźby“ wuhotuja spěwarki a spěwarjo pod nawodom Andreasa Pabsta kónc tydźenja we Wětošowje a Budyšinje. Program wopřijima znowa serbske, němske a mjezynarodne kompozicije z dobow baroka, romantiki a moderny. Łužicu zastupujetej mjez druhim moteta „Strowa sy, Marija“ Feliksa Brojera a „Struga“ Jana Bulanka na tekst Kita Lorenca. Nimo toho zaklinča „Njebjesa rěča wo sławje Božej“, klučowa twórba zažneho baroka z pjera Heinricha Schütza, a dwójce „Swjaty, swjaty“ – raz jako wujimk „Němskeje mšě“ Franza Schuberta a raz jako sadźba Felixa Mendelssohna-Bartholdyja.