Jako přińdźech 1972 jako šulerka 9. lět­nika na Choćebusku Serbsku rozšěrjenu wy­šu šulu „Marjana Domaškojc“, Detlefa Kobjelu jara spěšnje zeznach. Hižo w při­ho­towanskim tydźenju wšitcy nowi šu­le­rjo zhonichu, štó „knjez Kobjela“ je. Wšako měješe wón na starosći, nowačkow do šulskeje kulturneje skupiny zarjadować. Sym derje spěwać móhła, tuž buch hłosam alta w chórje přirjadowana. Za tych, kotřiž hrajachu na instrumenće, bě jasne, zo słušachu do instrumentalneje skupiny. Štóž njemóžeše ani spěwać ani hudźić, dźěše do rejwanskeje skupiny.

Kulturny ansambl rozšěrjeneje wyšeje šule bě wažny wobstatk kubłanišća, nichtó njeje jón do prašenja stajał. Detlef Kobjela, Beno Njekela a Bjarnat Rjentš běchu jeho kulturne třihwězdno, kotrež je nas šulerjow sobu formowało. Ze­mrě­ty njeje chór jenož nawjedował, ale je přeco zaso nowe spěwy za nas komponował abo ludowe pěsnje za třihłósne spěwanje aranžował.

Wot dźěćatstwa sym hudźbu a spě­wanje lubowała. Tuž hižo jako šulerka wobdźiwach, kak je naš wučer w předmjeće hudźba a chórowy nawoda nowe serbske titule za nas tworić zamóhł.

Detlefa Kobjelu zeznach wosobinsce kónc šěsćdźesatych/spočatk sydomdźesatych lět minjeneho lětstotka přez po­srědni­stwo Jana Rawpa (1928–2007), kiž bě mi hižo to abo tamne wo nim a jeho hudźbnym tworjenju powědał. Běše to w času, w kotrymž přesydli so Kobjela z Delnjeje Łužicy do Budyšina, zo by tam w Serbskim ludowym ansamblu swoje skutkowanje jako hudźbny dramaturg zahajił.

Mój wosebity zajim płaćeše kompozitoriskemu dźěłu nětko zemrěteho. Spó- znach w nim kolegu, kotryž je so mjez druhim tež z wažnymi prudami klasiskeje moderny rozestajał a je spytał wuwiće serbskeje hudźby z progresiwnymi impulsami ponowjeć. W pozdźišim tworjenju kładźeše akcenty komponowanja skerje na folklorne hudźbne elementy a je so sam rady jako zastupjer bóle „naiwneje hudźby“ přirunał, pokazujo při tym stajnje na metody tak mjenowaneho „naiwneho molerstwa“.

Pódla Jana Rawpa (1928–2007) a Jana Pawoła Na­gela­ (1934–1999) mam Detlefa Kobjelu za třećeho wažneho reprezentanta powójnskeje, nowšeje hudźby w Serbach, pře­dewšěm druheje połojcy zašłeho a spo­čatka noweho lětstotka. Njech je mištrej serbska zemja lochka.

Kaž to druhdy tak je w žiwjenju: Nawróćiwši so njedawno domoj z koncertoweje jězby, mějach powěsć Detlefa Kobjele na wot­mołwjaku. Wón prošeše mje wróćo wołać, chcyše mi něšto wo Dieteru Nowce powědać.

Bohužel njeje k rozmołwje hižo dóšło, epizodka pak wjele wo Kobjeli powěda. Wón to bě, kiž je moje kompozitoriske a hudźbnohistoriske zajimy zahe ze zaměrnymi impulsami nastorčił. Běchu to často temy zwonka diskur­sa k serbskej hudźbje. Kaž Dieter Nowka na přikład, abo Kurt Karnauke, kotrajž staj po jeho zrozumjenju runje tak samozrozumliwje wobstatk serbskich hudźbnych stawi­znow kaž kom­ponowacy multitalent Heinrich Steffen z Bórkowow.

Z Detlefom Kobjelu zhubimy wuměłca a kolegu, kiž je směrodajnje zańdźene lětdźesatki serbskeho kulturneho žiwjenja wobwliwował a aktiwnje postajał.

Hižo wot młodych lět je jeho njezachodna móc hudźby zahorjała a zmo­cowała a jeho pohnuła sej swět wuměłstwa wotkryć. Ze swojeho wosobinskeho, cyle intimneho składa kreatiwnych mysličkow, runje tak z rozestajenjow a – z chwilemi bolostnych – wojowanjow wo wuměłsku wuzrawjenosć čerpa kóždy wuměłc nowu tworićelsku móc, dowěru na wobkrućenje a nadźiju na wuspěch. Detlefa Kobjelowy njezamylomny puć jako hudźbnik, komponist, awtor, prócowar a organizator bě wuspěšny a zdo­bom serbskemu kulturnemu žiwjenju wulke wobohaćenje!