Zubny lěkar, chronikar, gmejnski radźićel a rodźeny Worklečan – dr. Beno Wałda je za swoju wjes žiwy

Sedźu w zymskej zahrodźe jednoswójbneho domskeho na kromje Worklec pola Wałdźic. Worklečanski zubny lěkar na wuměnku a wjesny chronikar dr. Beno Wałda mi na sowje měrne, přećelne, ­wědypołne wašnje powěda.

Són wo swójskej praksy sej spjelnił

Florian Kindermann z Radworja so za skót zahorja, a to we wólnym času a powołanju. Zwěrjata jeho žiwjenje postajeja. Jako manager stadła je za derjeměće dejkow zamołwity. Zbytny čas wón konjam wěnuje.

31lětny pochadźa z rjemjeslniskeje swójby. Nan je moler a tež bratr Fabian rjemjesło wukonja. Florian Kindermann pak rozsudźi so po złoženju matury w lěće 2012 na Budyskim Serbskim gymnaziju za hinaši směr. „Mějach dwě opciji. Jónu zajimowach so za weterinarnu medicinu. W Němskej pak je jenož pjeć uniwersitow, na kotrychž skótnych lěkarjow wukubłaja. Městnow je mało a chětro požadanych“, Radworčan powěda. Druha móžnosć swoje powołanje zwěrjatam wěnować, je studij ratarskich wědomosćow. W nim dźě móžeš so po zakładnym studiju na wobłuk wo zwěrjatach orientować. Składnosć wuži a započa na uniwersiće w Hale studować.

Wustajeńca čajowych šalkow Barbary Kahlen w Pillnitzu

Dokelž chce sama bjezčasna a anonymna wostać, bě naležnosć jeje mandźelskeho a medijoweho wuměłca Wolfa Kahlena, w Europje mjenje znatu čajowu kulturu šěrić. Z lubosću instalowany je pohlad do cyłkowneho tworjenja wuměłče, kotraž je so wjele lět swojeho žiwjenja aziskemu wuměłstwu zhotowjenja keramiki wěno­wała. Čajowe šalki, něhdźe wosom centimetrow wysoke a 14 centimetrow w přeměrje, ani jedna kaž druha a kóžda kaž jězba do dalokeho abo njeznateho kraja.

Muzej za wuměłstwowe rjemjesło w Pillnitzu bě na wotewrjenje přeprosył, kruh přećelow Statnych wuměłstwowych zběrkow bě přišoł, a wšitkim so bórze wuwědomi, zo wotměwa so tu něšto cyle wosebite. Njeńdźe jenož wo wustajane sudobja-objekty, ale tež wo filozofiju, wo estetiku, wo njeznate a znate. A wo lubosć.

Wo zmysle a njezmysle tak mjenowaneho remake hodźi so wuběrnje diskutować. Na praksy, staru maćiznu takrjec zas a zaso wožiwić, wšak tajkale debata ničo njezměni. Nastupajo film je samo někotryžkuli radźeny pospyt – hlej na přikład „Ben Hur“ abo „Fabian oder Der Gang vor die Hunde“. W (popularnej) hudźbje je přiběrajcy z wašnjom, cyłe albumy znowa nahrawać – z dosć rozdźělnym wuslědkom. W literaturje pak je (dotal) skerje wuwzaće, samsnu stawiznu hišće raz napisać, chibazo słušeš k lózym jazykam, kotřiž tole mjez druhim Fjodorej Dostojewskemu wumjetuja. Tón abo tamny awtor by w tym zwisku snano rjekł, zo cyłe žiwjenje po kapitlach na ­jeničkim teksće filuje. Jurjej Kochej bě jeho debit „drje čitajomny, ale překisany a chětro słódki“, tak zo so něhdźe 60 lět po noweli „Židowka Hana“ znowa pjera jimaše, zo by wo Hance Šěrcec pisał. Rezultat jeho dźěła je njedawno pod titulom „Hana z Hórkow“ w Ludowym nakładnistwje Domowina wušoł.