Před někotrymi lětami kopolach so w kniharni přez mału čerwjenu dźěćacu knihu. Ilustracija na wobalce bě mi posměwk na wobličo skuzłała, tak ju kupich. Na wo­brazu je mały hólčec z nopawu wotmolowany. Hólčec rěka BEN. Je Indian, nócny wudźer, pyta za pokładami a rady nuri. W dźesać krótkich stawizničkach, z pjera Olivera Scherza, wopisuje Ben potajkim swoje dyrdomdeje. Te je Annette Swoboda wulkotnje ilustrowała. Stajnje poboku je jeho swěrny přećel, nopawa knjez Sowa. Zajimawe to mjeno za nopawu. Tam hdźež je Ben, je tež nopawa a nawopak. Rjaneho dnja ma knjez Sowa narodniny a Ben chce je wězo porjadnje woswjećić. A što nopawy rady činja – so kupaja. Tuž da Ben wanju z wodu naběžeć a přida porjadnje mydło za kupanje. Swjedźeń móže so potajkim započeć. Za to pak trjebaš tež hosći. Narodninskich hosći wobstara w rěčce za chěžku. Traje nimale wěčnosć, doniž nima dwě rybičce w tiće. Ben chwata do kupjele, ale što to? Jako po schodźe horje přińdźe, kapoce woda po schodźenkach dele. Ow ně, bě zabył honač zawjertnyć. A ješć stupaše po cyłej kupjeli a saha Benej hač k pumplej.

Budyšin (SN/bn). „Serbske žiwjenje na kraju“ rěka pućowaca wustajeńca histo­riskich fotografijow, kotruž je rodźeny Choćebužan a sobudźěłaćer Ludoweho nakładnistwa Domowina Heiko Lobert ze swójskeje zběrki zestajał. Wotnětka je hač do kónca měrca w Budyskej Serbskej kulturnej informaciji přistupna.

Dohromady 28 zdźěla sylnje powjet­šene reprodukcije pokazaja přewažnje wjesne žiwjenje, swjedźenje a nałožki zapad­nje Choćebuza. Najstarši wobraz bě wokoło lěta 1910 nastał, najmłódši ně­hdźe 1980. Wjetšina fotografijow pak wotbłyšćuje 1920te a 1930te lěta, při čimž njehodźa so wšitke eksponaty jasnje datěrować. Portretowane wosoby – žony nimale stajnje w serbskej narodnej drasće – su wobydlerjo mjez druhim Putgóle, Kokrjowa a Cazowa kaž tež hižo wjace njeeksistowaceje wsy Tšawnicy. W tym zwisku najskerje najbóle jimacy je motiw, pokazowacy muža, kiž husy pase­ a w pozadku brunicowy bager.

Witriny chowaja tójšto originalnych fo­tow. Wosebje napadny je prawdźe­po­dobnje w Francoskej nastaty wobraz młodeju Serbowkow z młodźatkom lawa.

Brüssel (SN/JaW). Hnydom tři sakske města su so dźensa w Brüsselskim běrowje swobodneho stata předstajili, pró­cujo so wo připóznaće jako kulturna stolica Europy w lěće 2025. Nimo Drježdźan a Kamjenicy je ze Žitawu tež hornjołužiske město mjez požadarjemi wo wob­lubowany titul. Kaž informuje dźensa dopołdnja Sakska statna kenclija w nowinskej zdźělence sej sakski ministerski prezident Michael Kretschmer (CDU) angažement w naležnosći jara česći a wu­zběhny mjez druhim, zo „pokazuje to na njesměrne kulturne bohatstwo našeje sakskeje domizny a je tež přikład za zmužitosć a optimizm ludźi w swobodnym staće. Wšitke tři města steja za žiwu kulturu w Sakskej“, tak Kretschmer. Sakska statna ministerka za wědomosć a wuměłstwo dr. Eva-Maria Stange (SPD) namołwja w tym zwisku šansy a zaměry Europskeje unije zjawnje rozjimować. „Přinoški Drježdźan, Kamjenicy a Žitawy jednoća přeće na jednym boku Saksku ja­ko­ jednu z na kulturu najbohatšich kónčinow pokazać a na tamnej stronje žiwe wuznaće k europskemu zhromadnemu kulturnemu kruhej.“

Mättigowa załožba wupisa lětsa znowa stipendij za wědomostny dorost. Nimo toho chce kónc lěta restawraciju Mättigoweho epitafa w tachantskej cyrkwi zakónčić.

Budyšin (SN/bn). „Dohromady dźesać stipendiatow smy po nowozałoženju našeje institucije w lěće 2007 pjenježnje podpěrali. Tak pokročujemy z tradiciju spěchować wědomostny dorost, slědźacy wo stawiznach Hornjeje Łužicy. Cyłkownje su wot lěta 1649 wjace hač tysac studentow přiražku dóstali, někotrežkuli nade wšo zajimawe dźěło hewak najskerje wušło njeby“, zjima předsyda Mättigoweje załožby dr. Uwe Koch wčera na nowinarskej konferency w Budyskim wosadnym domje swj. Pětra. Wosebje wuzběhny wón „młodu serbsku inteligencu, kotrejž je załožba něhdy přistup na gymnazij a studij zmóžniła“. Přikład bě jemu mjez druhim załožer uniwersitneje biblioteki w Jenje Christian Gottlieb Buder, rodźeny w Ketlicach a serbskeho pochada. „Z dźensnišim stipendijom wolóžamy­ kandidatam na přikład publikaciju wědomostnych knihow“, Uwe Koch naspomniwši dr. Lubinu Malinkowu a dr. Friedricha Pollacka doda.