Foto: Maik BrězanChcemy so sadźić, zo budźe so Pančičanska ze­lowa zahroda nalěto w čerwjenej a módrej barbje błyšćić? Wšitcy, kotřiž to njewěrja, móža so rady klětu 15. apryla na swójbnym dožiwjenskim dnju abo 26. apryla na wotewrjenju sezony tamnišeho zežiwjenskeho a zeloweho centruma klóštra Marijineje hwězdy přeswědčić. Dźěći Pančičanskeho horta su minjeny tydźeń mjenujcy wulku prócu nałožowali. Pilnje su cyble wjac hač tysac nalětnich kwětkow do zemje tykali. Podpěrałoj stej jich při tym bywša zapósłanča zwjazkoweho sejma Marja Michałkowa a Sonja Hejdušcyna ze sakskeho krajneho kuratorija, kotrejž matej wjele nazhonjenjow we wobłuku zahrodnistwa. Nětko su wězo wšitcy chětro napjeći, kajka budźe pycha w na­lě­ću wupadać. Maik Brězan

Foće: Andreas KirschkeŠto jěžik žerje? Hdźe wón bydli. Kelko lět je žiwy? Kerstin Robel, kotraž ludźi rady po přirodźe přewodźa, móže na wšitke prašenja dokładnje wotmołwić. Vivian, Varvara, Johannes, Edwin a Bru­no so dźiwaja a připosłuchaja. W nazymskich prózdninach su wone na projekće we Wulkoždźarowskim Krabatowym wudworu wo jěžiku zhonili. 24 dźěći bě tam z pěstowarnje „Kraj palčikow“ přišło. Jěžik žerje na přikład rady jabłuka a krušwy. „Wón je wšudźe widźeć, w lěsu, parku, na zahrodźe a łuce. Je wšudźe tam, hdźež picu namaka. Starobu dźesać lět móže jěžik docpěć. Ma pak tež njepřećelow. Su to wosebje zwěrjata, kotrež su w nocy aktiwne, kaž sowa. Ale tež awta na puću móža jim strašne być. Jěžik derje słyši a nucha, jenož widźeć wón derje nje­móže. Ale móže do wysoka lězć, haj, přelěze samo mjeńše murje. Tajki jěžik, kiž ma hač do 6 000 kałačikow, swój rewěr zakituje. Hač do kónca nowembra je wón wonka po pu­ću. Ručež pak termometer šěsć stopnjow a mjenje pokazuje, so jěžik schowa, wot decembra po­tom spi. „Njemylće jeho při tym“, Kerstin Robel dźěći prošeše. W parku su dźěći za suchimi hałzami pytali.

W Połčničanskej rehabilitaciskej klinice VAMED tež wopyt koncertow móžny

Kohož je boža ručka zajała, komuž je we hłowje krawiło abo štóž je na par­kinson schorjeł, dóstawa w Połčničanskej hrodowej klinice profe­sionalnu a fachowu pomoc. Wotnowa rěka rehabilitaciski dom hrodowa klinika VAMED. W njej maja 335 łoži, wo pacientow kaž tež wo cyły areal z hrodowym parkom a wo wšelake posłužby znutřka a zwon­ka domu stara so něhdźe 620 ludźi. Jednaćel kliniki je Carsten Tietze. Wón Serbskim Nowinam zdźěli, zo je rehabilitaciska hojernja lětnje hač do něhdźe 95 procentow wućežena. Mjez pacientami su prawi­dłownje tež młódši a starši Serbja, wšako w Połčnicy přewažnje wobydlerjow z cyłeje Sakskeje a tak tež z Hornjeje Łužicy lěkuja.

Kaž w Lipsku a Berlinje je so nazymu 1989 tež druhdźe po cyłej NDR žadosć wobydlerjow za swobodnymi wólbami, demokratiju a prawostatnosću zesylniła. We Łužicy wuwi so swójska dynamika, kotraž ludźi wróćo zhladujo hišće dźensa fascinuje. Samo­ serbske narodne žiwjenje dožiwi tehdy dotal njeznatu móc. Tomu polěkowali běchu bjezdwěla tež struchłe podawki do toho. Předewšěm zakaz serbskeho studentskeho časopisa Tima Meškanka a Mikławša Zahona a napjatosće mjez Domowinu a katolskimi a ewangelskimi Serbami zawinowachu nowy rozmach. Žadanje za serbskej opoziciju bu dźeń a razniše. Prašanej běštej zmužitosć a nowe mudre myslenje.

Na přeprošenje kapłana Michała Nawki dóńdźe skónčnje 24. oktobra 1989, runje před 30 lětami, k prěnjemu zetkanju přihotowanskeje skupiny za Serbsku ludowu zhromadźiznu na Kulowskej farje. Wo wobsahach bazodemokratiskeho hi­ba­nja wuradźowachu z nim Borbora Ledźborec, ewangelski farar Jan Malink, Měrko Šołta, Bosco Neter a Stanisław Brězan.