Hdyž křižerjo njedźelu zrowastanjenje Chrystusa wozjewjeja, budu mjez nimi znowa najwšelakoriši jubilarojo. Jedyn z nich je Adalbert Bulank ze Smjerdźaceje.

Mjez něhdźe 300 křižerjemi Ralbičanskeho procesiona wuhladamy jutrońčku tójšto ze zelenym kaž tež ze slěbornym wěnčkom jako znamjenjom, zo so prěni raz na puć do Kulowa podadźa abo 25. raz sobu jěchaja. Wjele žadniši je złoty jubilej, a tajki změjetaj w Delanach hnydom dwaj křižerjej. Róžeńčan dr. Franc Eiselt chce 50. raz radostnu powěsć wo zmortwychstanjenju Jězusa wozjewjeć, a runja jemu ze złotym wěnčkom na sukni wujěcha ze swojeho statoka w Smjerdźacej Adalbert Bulank.

Enrico Beckel ze swěrnymi pomocnikami pjeć lět na jónkrótnej luksusowej limuzinje „šrubował“

Při najrjeńšim nalětnim wjedrje sedźimoj z fotografom w oldtimeru a smój po puću z Chelna přez Chasow a Radwor zaso wróćo. Božedla njeje to někajke „stare awto“, ale „tón jónkrótny“ Maybach z lěta 1937. Jeho wobsedźer a naju šofer je Enrico Beckel, pódla kotrehož sedźi jeho mandźelska Klawdija (rodźena­ Suchec z Radworja). Njemóžeš scyła ze słowami wopisować, kajki je to zaćišć, so z tajkej luksusowej limuzinu po serbskim kraju kolebać dać.

Jeli sej něchtó mysli, zo je tón, „kiž dźensa Maybach wobsedźi“ – tajki płaćeše w 30tych lětach 22 700 reichsmarkow – „z milionarom“, da so chětro myli. Prawje pak je, zo je Beckelec najrjeńše, najwjetše a najdrohotniše luksusowe awto 20. lětstotka po zdaću jeničke na wuchodźe Němskeje, kotrež tu po dróhach jězdźi.

Rentnar a što potom – wuměnkarsku swobodu wužiwać abo wužadanje přiwzać (22)

Někotři njemóža so tohole časa dočakać, tamni zaso nochcedźa scyła na njón myslić – na zastup do renty. Kajke maja wuměnkarjo wjesela abo starosće, to ze seriju „Rentnar a što potom?“ bliže wobswětlamy.

Wotydźenja je mała nawjes před kulturnym domom w Smjerdźacej zwjetša zaparkowana. Tomu bě tež srjedź měrca tak, jako rozhladowaše so tam šoferka za móžnosću, swoje awto wotstajić. Wuhladawši wuske swobodne městno wona tam wušiknje wróćo zajědźe a zaparkowa. Z awta wulěze Lucija Lanzyna, kotraž je w měrcu 80. narodniny swjećiła.

Dźěłarnja sedłarja Handrija Krala w Kamjenej pola Radworja wuprudźa atmosferu manufaktury, kaž ju dźensa lědma hišće něhdźe nadeńdźeš. W poměrnje małej, ale praktisce zarjadowanej rumnosći porjedźa a ponowja Handrij Kral křesła a podobne meble. Zhotowja a wuporjedźa pak tež křižerski grat a cylindry. Runje z tym měješe wón w dojutrownym času wosebje wjele dźěła.

Kelko křižerskich gratow je 57lětny Handrij Kral w běhu swojeho powołanskeho žiwjenja hižo zhotowił, wón ličił njeje. Trochuje pak, zo bě jich hač do 120. Hižo 1982 bě wón prěni grat twarił, wě so Kamjenjan dopominać. Při tym nasta přeće, tajke dźěło powołansce wukonjeć. Za čas NDR pak jemu rjeknychu, zo „stat tajke něšto njetrjeba“. Nawukny tuž powołanje sedłarja a tapecěrarja a jako tajki tež dźěłaše. Nawuknył bě wón zajimawe powołanje w Hohlfeldec předewzaću pod Budyskimi Šulerskimi wrotami. Dźensa mjenuje so wón mišter za wuhotowanje rumnosćow.