Pućowanski dźeń do coowa
Spočatk junija běše skónčnje tak daloko. Po zhromadnej snědani w šuli dojědźechu sej dźěći 1. a 2. lětnika Křesćanskeje zakładneje šule Wóslink z busom do Wojerowskeje Łužiskeje hale. Tam wobhladachu sej klankohru „Blidko, kryj so”, kotruž je jeničce jedyn dźiwadźelnik předstajił. Dale pućowali su šulerjo do coologiskeje zahrody, hdźež wobhladachu sej jako prěnje tropiski dom. Slědowaše piknik w zelenym, a k tomu sydaše słódny lód. Derje zesylnjeni wotkrychu sej wulětnicy dalše dźěle coowa ze wšitkimi jeho wobydlerjemi. Wosebje lubjachu so jim wopicy. Majestetisce so tiger za nimi rozhladowaše. Skónčnje móžachu so na hrajkanišću wucychnować. Wosebje lubiłoj stej so Wóslinčanskim šulerjam tunl hrjebakow (Erdmännchen) a wódne hrajkanišćo. Čas je so spěšnje minył. Popołdnju podachu so wučerpani z busom zaso domoj. Za wšitkich běše to rjany pućowanski dźeń. Sabine Wunderlich a Kerstin Hörig rjadowniskej wučerce 1. a 2. lětnika šule Wóslink
Hura, prózdninypřeje wšitkim šulerjam dožiwjenjowpołne ...
přeje wšitkim šulerjam dožiwjenjowpołne a wokřewjace prózdniny! A snano ma tón abo tamny młody čitar lóšt wo nich rozprawjeć a nam postrowy z dowola připósłać!
„Štóž módroćišć wobknježi, móže kuzłać“
Tradicionalne ručne rjemjesło na lisćinu swětoweho kulturneho herbstwa přiwzate
Loni bu módroćišć na lisćinu swětoweho kulturneho herbstwa přiwzaty. Tale technika ma tež we Łužicy korjenje. W Choćebuzu měješe Evelin Rühtz-Müller jara znatu dźěłarnju, kotraž pak je mjeztym zawrjena. Módroćišć jako imaterielne kulturne herbstwo pak skići jej nětko nowe móžnosće.Štož so derje zeleni, móže so tež jara derje na módru barbu změnić! Tele stare hrónčko wo barbjenju je Evelin Rühtz-Müller stajnje nałožowała, je-li hósć město wočakowaneho módreho płata žołto-zeleny wuhladał, kotryž bě z wańčki za barbjenje wućahnyła. Krótko na powětře bu płat wospjet do wańčki tunkany, zo by so po štyrjoch do šěsć dalšich razach skónčnje w módrej barbje błyšćił. Mjeztym pak je w Choćebuskej dźěłarni měr zaćahnył. Módroćišć słuša tam nimale hižo k stawiznam.
Wěra, nadźija a lubosć w trojozynku
Serbski ewangelski domizniski dźeń lětsa we Wulkich Ždźarach wotměli
„Bože žohnowanje za žiwjenje“ móžemy na kartkach čitać. Přityknjene su wone módrym, čerwjenym a běłym powětrowym balonkam, kotrež tradicionelnje k zakónčenju Serbskeho ewangelskeho domizniskeho dnja Wojerowskeje kónčiny k njebju pušćeja. Hač tež jedyn z balonow na wuchod leći? Runje tak su so loni wobdźělnicy na domizniskim dnju w Blunju prašeli. „Nó wězo“, znapřećiwi Joachim Nagel, iniciator tohole zarjadowanja, minjenu njedźelu. Tež na lětuši domizniski dźeń je wón do Wulkich Ždźarow přijěł. Wot lěta 1992 do 2012 bě Nagel w ewangelskej janskej wosadźe Wojerec-stareho města z fararjom. Zaměrnje je serbšćinu wuknył a ju rady na kemšach a na wosadnych popołdnjach nałožował. Wot lěta 2012 wón ze swojej mandźelskej w Pólskej bydli.
600 lět Sernjany – zajimawe stawizniske powěsće wo delanskej wsy 10
Sernjany swjeća lětsa prěnje pisomne naspomnjenje před 600 lětami. Rodźeny Sernjančan a dobry znajer stawiznow delanskich wsow Pawoł Rota je někotre stawizniske zajimawoski wo wsy zestajał, kotrež čitarjam Serbskich Nowin we wjacorych dźělach spřistupnjamy:
Słowjanske kulowcy
Sydlišća w formje kulowca připisuja stawizny Słowjanam. Čas připućowanja Słowjanow do dźensnišeje srjedźneje a wuchodneje Němskeje wone hrubje po lětstotkach takle rozrjaduja:
zažnosłowjanska doba 500–800
srěnjosłowjanska doba 800–1000
pózdnjosłowjanska doba 1000–1200
Wosom wuměłcow w dialogu napřećiwkow
Muzej Budyšin pokazuje z wosebitej přehladku „Kontekst & kontrowersa“ mólby, rysowanki, grafiki, reliefy a skulptury
„Kontekst & kontrowersa“ rěka wosebita wustajeńca, kotruž je Muzej Budyšin składnostnje róčnicy załoženja domu před 150 lětami jako zhromadny partnerskoměšćanski projekt ze štyrjomi wuměłcami wottud a štyrjomi z Heidelberga koncipował. Hač do kónca awgusta maja zajimcy přiležnosć, sej přehladku wobhladać.
Měnili su jednotu mjez Serbami a Němcami Zhladowanje na lěta přewróta – 1
„Znowazjednoćenje Němskeje – són a woprawdźitosć“ rěka kapsna kniha z pjera Waltera Leonharda. Rodźeny Durinčan je 40 lět we Wětrowskej šamotowni dźěłał. Serbske Nowiny wozjewjeja jeho trochu wudospołnjene, wot Arnda Zoby a Friedharta Krawca z přećelnej dowolnosću nakładnistwa DeBehr zeserbšćene dopomnjenki.
Předsłowo
Čas přewróta, nastorčeny přez politiske zawostajenstwo politikarjow, kaž běštaj to Willy Brandt a Egon Bahr, wjedźeše po lětomaj 1989/1990 k rozpadej Sowjetskeho zwjazka a narańšeho bloka a k znowazjednoćenju Němskeje. Tónle són swojeje generacije słušeše do twara murje lěta 1961 hišće k formulowanym politiskim cilam w NDR. Po tutym zarězu bu tale tema systematisce narokej NDR woprowana, być připóznata jako samostatny stat. We wosomdźesatych lětach 20. lětstotka nichtó w němskimaj statomaj wjace do toho njewěrješe.
1989/1990 běše začuwać, zo stanjemy so z časowymi swědkami hoberskich, njewuhibnych towaršnostnych změnow. Nadźija ludźi bě ta, zo móhli so politiske, hospodarske a wosobinske wobstejnosće polěpšić.
Drasta z wotpadkow
Při najrjeńšim słónčnym wjedrje mějachu wopytowarjo na njedawnym lětnim swjedźenju Slepjanskeje pěstowarnje swoju lubu nuzu, sej městno w chłódku nańć. Aline Weidel, kotraž wot lońšeho decembra kubłanišćo nawjeduje, bě sej z kubłarkami dožiwjenjowpołny program přemysliła. Při tym jim starši přewšo rady pomhachu. Lětsa wěnowachu so temje wobstajnosć a tomu, kak plastikowym wotpadkam zadźěwać. Minjene tydźenje běchu so pěstowarske skupiny z tajkimi zaběrali. Ći jedni paslachu dekoraciju. Najmłódši pak jězdźachu z wotpadkowym awtom po zahrodźe. Runje tak zestajachu modowu přehladku, při kotrejž su wotpadki zapřijeli. „Na kóždy pad dźěći nětko wědźa, što do kotreje barbojteje tony słuša. Projekt bě jara powučny a je wulke wjeselo wobradźił“, Aline Weidel rozprawja. Tež klankowe jewišćo přirodoškitneho centruma Žitawskich horin je temu sobu zapřijało. Třo sobuskutkowacy předstajichu inscenaciju „Són Emily“.
Pčołarku wopytali
Rjany pěstowarski swjedźeń
Štóž to lěpje njewědźeše, móhł sej myslić, zo jedna so wo wjetši ludowy swjedźeń. We woprawdźitosći pak přichwatachu syły wopytowarjow na njedawny pěstowarski swjedźeń. Na dworje Kulowskeho katolskeho dźěćaceho domu dopominachu so woni na spočatki kubłanišća a wjeselachu so zdobom na přichod. Stawizny pěstowarnje budu do stawiznow města zapřijate.
Njedawny swjedźeń bě posledni tajkeho razu w bywšim domje. Tón bu 1781 jako chorownja za chudych ludźi natwarjeny a bu zwoprědka jako šula wužiwany. Potom pak zaměstni so pěstowarnja. Tež kubłarka Sabine Richter bě jako dźěćo tam chodźiła a dopomina so na rjane časy. Stajnje su tam wjele rejowali, so smjeli a spěwali. Pěstowarki běchu stajnje přewšo angažowane, štož bě jej zakład za dźensniše dźěło. Kombinaciju pedagogiki a nabožiny ma wona za spomóžnu, dokelž spožča dźěćom stabilitu a strukturu.
Dawno je chěža přemała, a tak twarja tuchwilu nowy dom. Kusk po kusku so tuž kubłarjo a dźěći ze swojim domicilom rozžohnuja. Posledni pěstowarski swjedźeń bě jedna z mnohich kročelow, kotrež hišće slěduja. Silke Richter
