Małe a wulke nory – dźěći Radworskeho katolskeho dźěćaceho domu „Alojs Andricki“ – a jich starši woswjećichu druhu sobotu februara swoju tradicionalnu póstničku. Něhdźe 47 swójbow bě přeprošenje staršiskeje přirady a kubłar­kow domu sćěhowało a w pisanych ko­stimach do Radworskeho hosćenca „Meja“ přišło. Hač do wječora knježeše tam w kóždym kućiku rjenje pyšeneje žurle wulkotna nalada. Tak zarej­wachu małe princesny k hudźbje DJja Alexandra Žura, dachu sej pčołki z cokorowymi ručkami słódny pampuch zesłodźeć, wubědźowachu so chodojty a klawnojo wo městno na jězbje do Jerusalema a buchu nanojo porjad­nje pisanje pomolo­wani. Wutrobny dźak wšěm tym, kotřiž su swje­dźeń přihoto­wali a wu­hotowali, kaž tež DJjej, sponsoram mytow tombole a Katleń Wa­wrikowej za za­staranje.

Marija Koklina

Instrumentytwarcaj ze Zemichowa z tójšto prominentymi kupcami

Na mysl, zo w Zemichowje (Semmichau), chětro schowanej wjesce blisko Hodźija, instrumenty nastawaja, na kotrychž hudźbnicy po cyłym swěće hraja, w prěnim wokomiku njepřińdźeš. Ducy po jeničkej dróze wuhladaš typiske chěžki, kubła, zahrody a na kromje wsy stary hród. Hnydom pódla steji wobnowjene twarjenje. Ani tafla ani napis njepřeradźatej, zo stej tam „Dźěłarnja dudow & ateljej drjewjanych dujerskich instrumentow“ Jensa Güntzela a Stefanie Fröde zaměstnjenej.

Załožer dźěłarnje je Jens Güntzel. „Twarju dudy mjeztym hižo dlěje hač dwaceći lět. Najwjace sym sej awtodidaktisce přiswojił, po klasiskim principje ‚spytaj a myl so‘. Dudy su přewšo kompleksne nastroje. Maš rozdźělne mechaniske komponenty, kotrež zwuk runje tak postajeja kaž drjewo, koža, metal ­a/abo dźěłana maćizna“, so Güntzel spěšnje­ do detailow da.

Mać a dźowka fotowe motiwy zhromadnje pytałoj a namakałoj

Ze zhromadnej wustajeńcu fotogra­fijow prezentujetej Ricarda Müller a jeje dźowka Antonia Herwig prěni raz swoje wudźěłki. Za někotrymžkuli motiwom chowa so zajimawa stawizna.

Z kanki so pari. Wón přihladuje hustej mróčałce, kak w šlewjerjach z dźěrki stupa a kak so dale a wyše znošujo w powětře rozpłuni. Młoda žona je čajowe łopjena hnydom zaso z kropom polała, po tym zo bě prěni nakid nad tabletom wukidała. Sadźi wěko na dźěrku a wšitko hišće raz polije. Sćicha čakataj. Wón na jeje přichodny krok, wona na čaj. Njejapcy jón, bjeztoho zo by skradźu na někajki časnik pohladała, z kružacym pohibom do dalšeje kanki přelije a z njeje do dweju nopaškow. Zawrěje prěni nopašk z nowym, wobroći jej, zo čaj wot jednoho do druheho přeběži, a wobaj před nim wotstaji. Hdyž je to tež ze swojim čajom wo­spjetowała, wozmje horni nopašk a rjeknje: „Na nim maš čuchać.“ Skedźbliwje wón na prózdnym nopašku počucha. Zawrěje woči a dalši raz, sylnišo, přez nós zadycha. Wóń jeho wabi, za nim woła.