Budyšin (CS/SN). Jako takrjec rozžohnowanski darik bě wjelelětna tekstilna restawratorka Muzeja Budyšin Ulrike Telek 2018 wosebitu wustajeńcu „Žida, somot a nadobny cworn – hornjołužiska drasta wot 1800 do 1870“ kuratěrowała. Tehdyši wobšěrny katalog pak njeje jenički trajny wuslědk přehladki. Dokelž bě telko maćizny, su so rozsudźili, dalšu publikaciju k temje wudać. Nětko su ju jako lětni spis muzeja wozjewili, a tež jako wuměnkarka je Ulrike Telek hišće na knize dale dźěłała. Sobudźěłaćerjo z třinaće muzejow Hornjeje Łužicy su do njeje přinošowali, mjez druhim předstajeja tež swoje zběrki k temje tekstilije. Mjez nimi je zdobom přinošk muzeologowki Budyskeho Serbskeho muzeja Ilony Bierlingoweje, kotraž rozprawja wo drastowej zběrce swojeho domu.

Na knižnym předstajenju minjeny pjatk podšmórny direktor Budyskeho muzeja dr. Jürgen Vollbrecht, zo bě jara zwjeselace, zo ani jenički muzej njeje sobuskutkowanje wotprajił.

„Běch překwapjena, zo sym městno dóstała“, praji Melanie Kotisekowa, kotraž wot meje jako stajerka Serbske Nowiny sobu wuhotuje a tak koleginu w jeje staršiskim času zastupuje. „Bojach so, zo moje serbskorěčne kmanosće hišće njedosahaja. Sym tež hižo nazhoniła, zo sym jako němskorěčna na serbskim swěće wuzamknjena.“ Cuzy pak jej serbski swět docyła njeje. Powołansce nic, dokelž je jako wukubłana grafikarka hižo lěta dołho připódla hłownje ze serbskimi institucijemi hromadźe dźěłała, mjez druhim je dźewjeć lět periodikum „Naša Domowina“ wuhotowała. A dźensa 46lětna je w Brězowce ze serbskej kulturu wotrostła. „Jako běch dźěćo, su hišće mnozy na wsy serbowali a w konsumje sy žiwu serbšćinu dožiwił. W pěstowarni serbske pěsnje spěwachmy, Slepjansku drastu nošachmy a pěstowarce tež serbsce z nami powědaštej.“ Na Slepjanskej šuli je wona potom dźesać lět serbšćinu wuknyła, dobrowólnje a samozrozumliwje.