Budyšin (CS/SN/bn). Na lětušim Dnju knihownjow je Zwjazk biblioteka & informacija minjeny pjatk towarstwu Wikimedia Němska medalju Karla Preuskera přiznała. Z wuznamjenjenjom počesćuja „spjelnjenje kulturneho nadawka we wobłuku knihownistwa“. Němski zwjazk knihownjow je na samsnym dnju Hannoverskej měšćanskej bibliotece titul „knihownje lěta“ spožčił.

Budyšin (SN/MiR). Kurs za posrědko­wanje zakładow při molowanju akwarela bě minjenu sobotu do Budyskeho Serbskeho muzeja přiwabił wosom zajimcow, sydom žonow a muža. Kuratorka muzeja za kulturne stawizny a literaturu Andreja Pawlikowa witaše přitomnych, wosebje pak nawodnicu kursa, wuměłču Isu Bryccynu.

26. oktobra před 350 lětami narodźi so wučer a awtor Bohuměr Ludovici w Barće fararskej swójbje Jurja Ludovicija. Nan spisa najstaršu hornjoserbsku gramatiku we łaćonskej rěči. Jeho syn Bohuměr je po maturiće na Budyskim gymnaziju w Lipsku mjez druhim ewangelsku teologiju studował a z wuběrnym wukonom 1691 jako magister a doktor skónčił. Jako wučer­ skutkowaše Bohuměr Ludovici čas žiwjenja zwonka Łužicy. Najprjedy bě zastu­powacy rektor Lipšćanskeho gymnazija swj. Mikławša, po tym 13 lět rektor gymnazija w durinskim měsće Schleu­singenje a jědnaće lět direktor gymnazija w Coburgu. Tam 21. apryla 1724 zemrě.

Wón bě awtor spisow we łaćonskej a němskej rěči wo šulskich a cyrkwinskich stawiznach kaž 1703 w Lipsku ćišćanym dźěle „Teutsche Poesie dieser Zeit“ a spis wo historiji Coburgs­keho gymnazija. Zaběraše so tež z pochadom serbskich słowow, napisa wo tym 1693 traktat we łaćonšćinje „Dissertatio histor. phil. de fonte linguarum, potissimum Autori Originum Sorabicarum opposita“ a rozestaješe so w nim z wopačnymi nahladami fararja a slědźerja Abrahama Frencla.

Manfred Laduš

Wuznamny podawk w našich kulturnych stawiznach bě před 175 lětami prěni serbski spěwny swjedźeń, kotryž wotmě so 17. oktobra 1845 w Budyskej „Třělerni“. 80 serbskich wučerjow ze sakskeje Hornjeje a pruskeje srjedźneje Łužicy, mjez nimi dźewjeć chowancow wučerskeho seminara, zanošowaše pod dirigatom Korle Awgusta Kocora (1822–1904), kiž tehdy w Stróži pola Hućiny wučerješe, rjad serbskich spěwow. Za 22 z nich bě 22lětny Kocor sam melodije skomponował. Jeho „Serbska meja“ žněješe wulke připóznaće zahorjeneho publikuma. Wučerjo zanjesechu wosebje wot Łazowskeho fararja Handrija Zejlerja (1804 –1872) spisane spěwy, mjez nimi nětčišu narodnu hymnu „Rjana Łužica“. Dale „Sto lět, kaž mi dźens je“, „Njepušćamy rjanu nadźiju, zo so wróća złote časy“. Zaklinča tež dołho jako narodna hymna spěwane „Hišće Serbstwo njezhubjene“ spisanej wot Zejlerja, po pólskej narodnej hymnje, „Lubka lilija“ kaž tež wot Kocora skom­ponowany „Zawod k prěnjemu serbskemu swjedźenjej“, zahraty na klawěrje. Wothłós na poskićene twórby bě přewšo wulki, wosebje tež mjez tójšto wosob­nymi němskimi měšćanami.