Jadwiga Čižankowa je w běhu swojeho powołanskeho skutkowanja stajnje na dobro serbskeho kubłanja dźiwała

Wot lěta 1988 je Jadwiga Čižankowa jako wučerka a štyri lěta pozdźišo tež jako ­šulska nawodnica na dobro serbskich a serbšćinu wuknjacych dźěći skutkowała. Na jich dobro a runje tak tež na dobro kolegow a kolegowkow a staršich je so wona w kruhu tych, kiž wo kubłanskich prašenjach rozsudźeja, zasadźiła. Lětsa je so wona na sabatowe lěto podała, klětu poda so na wuměnk. Milenka Rječcyna je so z Jaworčanku rozmołwjała.

Poda-li so wučer na wuměnk, so bjezdwěla na mnohe podawki dopomina. Kotre to su, kotrež Was dźensa hišće jimaja?

J. Čižankowa: To je poprawom wuwiće w běhu swojich powołanskich lět. Přirunuju spočatne lěta z dźensnišim časom, stej to rozdźělnej swětaj. Na čo so wosebje dopominam? Na kóždy pad na dźakownu a přiwisliwu dźěćinu kaž tež stajnje pilny a kooperatiwny wučerski team našeje šule. Wosebje rjany čas běchu lěta 2000 do 2003, čas našeho projekta z dwurěčnymi šulemi w Awstriskej a Madźarskej. To bě tehdy takrjec „naša swětłownja“.

W rozprawje wo połoženju serbskeho ludu je předsyda Domowiny Dawid Statnik wažnosć rěčneho kubłanja wu­zběhnył: „Smy cil definowali, spočatk 22. lětstotka 100 000 serbowacych měć.“

Berlin (SN/mb). Běše to třeći mjeńšinopolitiski termin tydźenja: Najprjedy so póndźelu w Berlinje mjeńšinowa rada schadźowaše, zo by dalšej podawkaj přihotowała. Tomu je so wuradźowanje ­tutoho gremija Frizow, Danow, Sintow a Romow a serbskeho ludu a zastu­pjerjow delnjoněmčiny z rozmołwnym kołom „mjeńšiny“ nutřkowneho wuběrka Zwjazkoweho sejma přizamknyło (Serbske Nowiny su rozprawjeli). Wčera nawječor su so pod nawodom Natalie Pawlik (SPD), społnomócnjeneje za mjeńšinowe naležnosće zwjazkoweho knježerstwa, čłonojo poradźowaceho wuběrka za prašenja serbskeho ludu poboku nutřkowneho ministerstwa na posedźenje zetkali.

Po cyłym swěće ma Praha, čěska stolica, mjeno „Złota Praha“ a my wjeselimy so na złotu nazymu. Lětuše babylěćo je dobra pokazka na nju. To pak njejstej jeničkej přičinje, zo su sej šulerjo 10. lětnika Worklečanskeje wyšeje šule „Michał Hórnik“ tele město za swoju wotchadnu jězbu wuzwolili. Toho sym sej wěsta.

Dopominajo so na swoje jězby tam wěm, kotry hłuboki zaćišć je Praha we mni zawostajiła. Hišće dźensa spominam na wodźenja z Hańžku Winarjec-Orsesowej po Karlowym mosće hač k Łužiskemu seminarej abo pozdźišo z Radekom Čermákom po hórkach, z kotrychž skići so jónkrótny wid na město. Wěm, hdźe je Kafka bydlił a znaju Židowsku štwórć. Štož je mi wažne rjec: Praha wostanje njezapomnita za kóždeho Serba abo serbšćinu wuknjaceho. Přetož zwiski mjez čěskim a serbskim narodom njedadźa so přetorhnyć, dołhož swět budźe. Dokelž tule słowjansku wzajomnosć njesu generacije dale – na zbožo! Milenka Rječcyna

Johanna Šołćic je sej chětro spěšnje wutroby šulerjow a šulerkow Worklečanskeje Serbskeje wyšeje šule „Michał Hórnik“ zdobyła. Ze swojej wjesołosću njeje wona jeničce dźěći a młodostnych natyknyła, ale tež wučerki a wučerjow.

Minjene šulske lěto je Johanna na serbskim srjedźnošulskim kubłanišću wosebje na socialnym polu skutkowała a mnohe nadawki přewzała. Partner za jeje dobrowólne­ socialne lěto běše Biskopičanska dźěćaca a młodźinska syć (KiJu), kotraž hižo dlěje hač lětdźesatkaj dobry poměr ze serbskimi zarjadnišćemi, institucijemi a towarstwami wudźeržuje, přede­wšěm, ze socialnymi a kubłanskimi.